Με Έμπνευση και Λόγο

Από τον μπαμπά μου(δεν μου πάει το πατέρας) πήρα τον σωματότυπο, λόγω αυτού η μαμά μου μας φώναζε απατεώνες, η πρώτη εντύπωση είναι ΄τι φαινόμαστε ψηλότεροι απ΄ότι είμαστε,οφθαλμαπάτη, έτσι μας κόλλησε το απατεώνες.
Από εκείνον έμαθα να αγαπάω τους ανθρώπους όπως είναι, χωρίς να προσπαθώ να τους αλλάξω (το παλεύω δεν το καταφέρνω πάντα),τα ζώα,τα φυτά,και την μουσική.Νομίζω χωρίς σειρά προτεραιότητας.Η σχέση μας ΄ταν πάρα πολλή καλή.Τα τελευταία είκοσι χρόνια πριν τον χάσω είχαμε καθιερώσει μία συνήθεια, πίναμε κάθε Σάββατο πρωί τον καφέ μας στην ταράτσα μου, μας είχε βοηθήσει εκείνος να την διαμορφώσουμε σ΄έναν καταπράσινο παράδεισο.
Καθόμασταν λέγαμε τα νέα της εβδομάδας δέναμε κανένα κλαράκι, κόβαμε κανένα ξερόχορτο, μιλάγαμε για τα φυτά ή στα φυτά ή μίλαγαν οι σιωπές μας,ακούγοντας μουσική .Σαν τώρα ακούω την φωνή του να μου λέει <<Η γαρδένια σου πεινάει θέλει σίδηρο,οι κρίνοι θέλουν χώρο ασφυκτιούν, πάλι πνίγηκε ο κάκτος ή θα του αγοράσεις σωσίβιο ή θα πάψεις να τον ποτίζεις τόσο>>Πάντα είχε μια μικρή έκπληξη, μου έφερνε ένα κουλουράκι,ένα λουλουδάκι κομμένο από την άκρη του δρόμου, μια σόμπα εξωτερικού χώρου για να έχουμε ζέστη τις κρύες μέρες,περνούσε ο χρόνος ευχάριστα.
Τον κέρναγα καφέ, ρυζόγαλο με βανίλια ή γιαούρτι με φρούτα που του άρεσε.
Όταν τον έχασα ανέβαινα στην ταράτσα καθάριζα πότιζα χωρίς μουσική χωρίς να μιλάω στα φυτά,χωρίς να καλώ φίλους..τυπικά.
Αρκετούς μήνες αργότερα ήρθε η μητέρα μου σπίτι μου με τη συλλογή από τα δισκάκια βινυλίου του μπαμπά μου, μου την έδωσε λέγοντας μου<< ο πατέρας σου θα ήθελε να την πάρεις εσύ ,πάμε να πιούμε τον καφέ μας στην ταράτσα>> ...με το που ανεβήκαμε άρχισε να με μαλώνει.<<Κοίτα γύρω σου η ταράτσα σου μαραζώνει,ο ένας απατεώνας έφυγε o άλλος είναι εδώ, βάλε κάτι ν΄ακούσουμε και σήκω να κάνουμε καμιά δουλειά..η γαρδένια σου πεινάει...>>με έβαλε να σκεφτώ και να ξυπνήσω από την μιζέρια που είχα υποβάλει τον εαυτό μου.
Από τότε κάθε Σαββάτο πίνουμε καφέ με την μητέρα μου ακούγοντας μουσική,δένοντας κανένα κλαράκι...'όμορφες στιγμές γεμάτες ζωή και γλυκές αναμνήσεις και η γαρδένια μου έπαψε να πεινάει...


Επόμενες λέξεις οφθαλμαπάτη,σπίτι,βινυλίου,βανίλια,πάλι.

 

Καλοκαίρι... Ξυπόλητα πόδια, πλατσούρισμα σε νερά στην αυλή της γιαγιάς, μια συνεχή, σχεδόν μόνιμη δίψα για νερό.
Κρατάω στο χέρι ένα μεγάλο ποτήρι με παγωμένο νερό και μέσα του κολυμπά μια κουταλιά της σούπας βανίλια υποβρύχιο, λαχταριστή και μυρωδάτη.
Σαν οφθαλμαπάτη η εικόνα τρεμοπαίζει, όπως ο αέρας από την πολλή ζέστη του μεσημεριού...
Βλέπω τη γιαγιά μου να μου χαμογελά και να ανοίγει διάπλατα τα χέρια της για να τρέξω να μ'αγκαλιάσει. Είμαι ένα αγοροκόριτσο απ' αυτά που γίνεται αρχηγός της παρέας στην σκανταλιά και έχει τις καλύτερες ιδέες για πλάκες εις βάρος κάποιου κακόμοιρου περαστικού... (Όμως πάντα οι προθέσεις μου είναι οι καλύτερες!)Η γιαγιά μου ξέρει, μα πάντα με δικαιολογεί και διασκεδάζει με τις περιπέτειές μου...
Φοράω ένα παλιό, ταλαιπωρημένο σορτς και σανδάλια, στα πάντα χτυπημένα και μελανιασμένα πόδια μου και με μεγάλες δρασκελιές τρέχω στην αγαπημένη μου γιαγιά.
Μπαίνουμε μαζί στο σπίτι της και νιώθω μεγάλη χαρά με τις μυρωδιές από τα αγαπημένα μου φαγητά, τη χαρούμενη μουσική από το παλιό πικάπ του παππού και τα βινύλια που μας άφησε ενθύμιο για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ...
Σε είδα πάλι στο όνειρό μου γιαγιά μου και εύχομαι εκεί που βρίσκεσαι να είσαι γαλήνια και κοντά σ'αυτούς που αγαπούσες πολύ...

Αναδρομή σε αναμνήσεις... από καιρό χαμένες μα όχι ξεχασμένες.


επόμενες λέξεις: καλοκαίρι, ξυπόλητα, κολυμπά, ζέστη, μυρωδιές

 

Το καλοκαίρι, την εποχή της χαράς και της ξενοιασιάς, την εποχή που τα παιδιά τρέχουν ξυπόλητα στην παραλία, την εποχή που η ζέστη φτάνει στο ζενίθ, εγώ απλά χαλαρώνω. Αφήνομαι στις σαγηνευτικές μυρωδιές της θάλασσας, στο απαλό αεράκι που περνά ανάμεσα στα φύλλα... Ακούω το απαλό θρόισμά τους...Η σκέψη μου κολυμπά μαζί με το σώμα μου, μα σε τελείως διαφορετικά νερά... Τα νερά της γαλήνης και της ησυχίας... Τα νερά που μου αρέσουν και που ποτέ δεν τα ταράζει κανένα κύμα...
Επόμενες λέξεις: εποχή, παιδιά, παραλία, σαγηνευτικές, θρόισμα,κύμα

 

εποχή,παιδιά,παραλία,σαγηνευτικές,θρόισμα,κύμα

Σαν ένα παράθυρο ανοικτό στα όνειρα,μακριά από την καθημερινότητα,την ρουτίνα,ανοίγω την πύλη της νοσταλγικής εποχής των παιδικών μου χρόνων.
Μια αναδρομή στην αθωότητα,την ανεμελιά,το παιχνίδι,την σκανταλιά,τον χαμένο παράδεισο...η εποχή που όλα βρίσκονταν σε μια υπέροχη αρμονία.
Ένας πολύχρωμος πίνακας με μυστηριώδεις στεριές και σαγηνευτικές θάλασσες,άλλες πάλι φορές με αστραπές να σκίζουν τα άγρια κύματα της ψυχής.
Το μικρό κοριτσάκι μεγάλωσε και με τις πολύχρωμες πινελιές που την γοητεύουν ζωγραφίζει τον τελευταίο πίνακα.
Μια φωτεινή,ηλιόλουστη μέρα,δαντελένια χρυσή παραλία με κρυστάλλινα νερά...μια αντανάκλαση συναισθημάτων.
Αφημένα χνάρια στην άμμο του χρόνου το θρόισμα της ψυχής της.



επόμενες λέξεις : πύλη,παράδεισο,αρμονία,πινελιές,συναισθημάτων,χρόνου


Καλό καλοκαίρι σε όλους

Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια
ανάβουνε βλέμματα αλλότινα
θροίζουν αγγίγματα
Τίποτα, τίποτα δεν χάθηκε στ΄ αλήθεια
όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ
Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές
πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης
κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί
η μνήμη τρέφει το παρόν
το παρελθόν μας δικαιώνοντας
γιατί ότι υπήρξε μια φορά
δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει(Παλιά καλοκαίρια-Λένα Παππά)

 

Μπροστά μου ανοίγεται μια πύλη. Μια πύλη στον χρόνο. Μια πύλη για να ταξιδέψω παντου στον κόσμο. Για να θαυμάσω την υπέροχη αρμονία του και τις μεθυστικές πινελιές που αφήνει στο πέρασμά του...

Πώς να αγνοήσω αυτό το κάλεσμα στον παράδεισο των ονείρων; Πώς να καταπνίξω τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν από μέσα μου, όπως το κύμα ξεχειλίζει από τη θάλασσα την ώρα της πλημμύρας;

Κι όμως... Η πύλη αυτή ανοίγεται σε όλους μας, μα την αγνοούμε, προσκολλημένοι στη ζωή μας, κλέβοντας πότε πότε μια στιγμούλα για να ξεκουραστούμε. Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι η στιγμή αυτή μπορεί να διαρκέσει για πάντα, όσο εμείς πιστεύουμε στο όνειρο και βλέπουμε τις αμέτρητες πύλες που μας ανοίγει η ίδια η ζωή...

Επόμενες λέξεις:κόσμο, κάλεσμα, πλημμύρας, κλέβοντας, όνειρο

 

Ανάμεσα σε κόσμο βρίσκομαι πολυ ομως αισθάνομαι μοναχή
το κάλεσμα σου ακούω εγώ γιαγία απο κεί που βρίσκεσαι ψηλά
κλέβοντας μιά στιγμή του χρόνου σήκωσα το κεφάλι μου απ'την βοή του κόσμου
σε ακούω πάλι να μιλάς και να με συμβουλεύεις ζωής σοφός εσύ που πολύ καλά την ξέρεις
μόνοι ερχόμαστε και φεύγουμε στόν κόσμο αυτό εκείνο που ειναι σημαντικό της εμπειρίας το γιατρικό
το λόγο που βρίσκεσαι στο όνειρο εδώ.....
Πλημμύρισε ο νους μου σκέψεις πολλές τα λόγια της σαν χρυσές χορδές
που την καρδιά μου οι νότες τους την αγγίζουν και με στοργική αγάπη την γεμίζουν
μ'ενα χαμόγελο πλατύ έβγαλα το συμπερασμά μου σημασία εχει η διαδρομή,η αγάπη,η ψυχή
που έχεις να χαρίσεις χωρίς πίσω κάτι να ζητήσεις
Επαψα να νοίωθω μοναχή αγάπη έχω να δώσω πολλη όπως όλοι οι άνθρωποι στη γη
πού αν ενώσουμε την αγάπη αυτή θα γίνουμε πολύ δυνατοί....
Σταμάτα να νιώθεις μοναχή και δώσε σημασία στη διαδρομή
και όταν στο τέλος της πια φτάσεις τις καλές και κακές σου εμπειρίες να διδάξεις!!

επόμενες λέξεις''σοφός,χρυσές,χαμόγελο,ψυχή,μοναχή!!

 

Ο σοφος ανθρωπος ζει περισσοτερα χρονια!Καθε παιδικη ψυχη ηταν ευτυχισμενη με το αθωο χαμογελο ακομα και σε χρονια σκλαβιας.Οι χρυσές φωνές των παιδιών να παίζουν σε μια πλάγια σε ενα λιβάδι απομακρυσμένο απο την βοή του κοσμου,καθε ψυχη ηταν χαρουμενη τοτε και μονο ΤΟΤΕ!!Τωρα καθε παιδικη ψυχη νιωθει θληψη μοναξια απογνωση νιωθει πως ολα τελειωσαν εδω.Και το πιο σοφό σε ολο αυτο το παραπονο μιας παιδικης ψυχης ειναι οτι δεν βρίσκει που να πλαγιάσει το κουρασμένο πνευμα της ψαχνει μια ζεστη καρδιά να κρυφτει και οταν την βρει δεν θα ειναι πια μοναχη


Επομενες λεξεις σκοταδι, αψιδα,μυρωδια,ελεθερια,απομονοση

 

δύσκολο πολύ να συνδιάσεις το σκοτάδι με την αψίδα!! θα προσπαθήσω όμως να φτιάξω μια ιστορία που θα μπορούσε να ξεκινάει κάπως έτσι!!!
ενα βραδυ στο ονειρό μου ειδα πως περπατούσα μέσα στα ατέλειωτα σκοτάδια της ψυχής μου, αναζητωντας τον δρόμο για να σε συναντήσω,και βρέθηκα μπροστά σε μία μεγάλη και φωτεινή αψίδα. στάθηκα μπραστά της και προσπαθούσα να δω τι υπάρχει απο την άλλη μεριά. όμως δεν μπορούσα να δω τίποτε γιατι το φως ήταν εκτυφλωτικο!! ομως υπήρχε κατι πολυ παράξενο στον αέρα!! υπηρχαν υπέροχες μυρωδιές!! η μυρωδιά της θάλασσας, των λουλουδιών, του βρεγμένου ξύλου και της...αγάπης!! μα θα μου πείτε εχει η αγάπη μυρωδιά??? νομίζω πως ναι!! ειναι μια γλυκια μυρωδια που εχει μέσα λαχτάρα, αγωνία, προσμονή και τρελλη χαρα!! κάπως ετσι μου μυριζε το μέρος απο την αλλη μερια της αψίδας!! σκεφτηκα τι να κανω!! αν εκανα αυτο το βημα θα περναγα σε καποιο άλλο μέρος, σε κάποια άλλη διάσταση που κάτι μου έλεγε οτι θα ησουν και εσυ εκει!! σκεφτηκα οτι με αυτο το βημα θα εφευγα απο την απομόνωση που βάραινε την καρδιά μου τόσο καιρό και θα ερχόμουν κοντά σου!! όμως επειδη σαν νοήμονα όντα που είμαστε έχουμε την ελευθερία να αποφασιζουμε (ακόμα και στον ύπνο μας), αποφάσισα να μην κάνω αυτο το βήμα και να αφήσω τον χρόνο να μου δείξει τον δρόμο για σένα. σου έστειλα λοιπόν ένα γλυκό φιλί, γύρισα την πλάτη μου και κατευθύνθηκα προς την αντίθετη μεριά!! εκει ειδα την οικογένεια μου και τους φίλους μου να με περιμένουν και ετρεξα κοντά τους γεμάτη χαρά που τώρα ξέρω που θα σε βρω όταν έρθει η ώρα!!
και έτσι ξύπνησα, με την σιγουριά οτι ο παντοδύναμος χρόνος είναι αυτός που θα αποφασισει, για την πορεία της ζωής μας άλλα και με την σιγουριά οτι κάποτε θα ξανασυναντηθουμε!!!

επόμενες λέξεις
ονειρό, φως, θάλασσα, χρόνος

 

Σαν όνειρο φαίνεται το φως που διαπερνάει τα σύννεφα, χαϊδεύει τη θάλασσα και ακουμπάει στην καρδιά μου. Σαν όνειρο ζωγράφου με μεγάλη φαντασία. Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να το ζήσω και αυτό ...τόση ομορφιά… νοιώθω πολύτιμη, αγαπημένη και αιώνια. Και τι είναι στα αλήθεια ο χρόνος; Υπάρχει στ’ αλήθεια; Ένα μέτρο είναι, κατασκευασμένο από τους ανθρώπους για την εξυπηρέτησή τους και ...σχήμα οξύμωρο… μας πνίγει, όπως και τόσα άλλα φτιαγμένα για την εξυπηρετησή μας… Αχ ελευθερία, το άρωμά σου δεμένο με της θάλασσας τ’ αγέρι, ξύπνα μας, πάρε μας…

επόμενες λέξεις
καρδιά, πολύτιμη, αγαπημένη, αλήθεια, ζωή

 

καρδιά, πολύτιμη, αγαπημένη, αλήθεια, ζωή

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, σ'ένα μισοσκότεινο δωμάτιο, κοιτάζει τις σκιές που όλο και μακραίνουν στους τοίχους.
Ο ήλιος σιγά σιγά βασιλεύει και νιώθει ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι.
Έχει να φάει από το πρωί, μα δεν είναι η πείνα αυτή που τον κάνει να νιώθει τόσο ... άβολα. Είναι η μοναξιά μέσα του που απειλεί να τον καταπιεί.
Μηχανικά σηκώνει τα χέρια και φτιάχνει με σκιές, εικόνες στον τοίχο πλάι του...
Μοιάζουν να παίρνουν ζωή και ξυπνούν μέσα του αναμνήσεις.
Έχει να νιώσει πάρα πολύ καιρό τόσο ξένοιαστος όσο ήταν τότε που έπαιζε τέτοια παιχνίδια... Ίσως τότε να ήταν ένας άλλος άνθρωπος, τελείως διαφορετικός...
Μέσα του όμως εξακολουθεί και νιώθει το ίδιο. Αγαπάει τα ίδια πράγματα, σέβεται τους ανθρώπους, εμπιστεύεται τους αγαπημένους του, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμη είναι η ζωή και προσπαθεί να ζει την κάθε στιγμή...
Η αλήθεια όμως είναι πως νιώθει απογοητευμένος από τους ίδιους αυτούς ανθρώπους που τόσο εκτιμά και έχει σαν θησαυρό φυλαγμένους στην καρδιά του.
Καθώς ανασηκώνεται στο κρεβάτι, σκέφτεται ότι μόνο με τον ευατό του πρέπει να απογοητεύεται. Αυτός είναι που τελικά τον εξαπάτησε, αυτός που τον άφησε αδύναμο και έρμαιο των κακών επιλογών και λανθασμένων κρίσεών του.

επόμενες λέξεις: ήλιος, εικόνες, σκιές, ζει, τελικά

*Χαιρετώντας τους παλιούς και καλωσορίζοντας τους νέους, εύχομαι να σας βλέπουμε όλους όσο συχνά σας επιτρέπουν οι υποχρεώσεις και σας ορίζει η διάθεσή σας!
**Καλή σχολική χρονιά στα παιδιά και σε όλους τους γονείς!

 

Εικόνες στιγμών αγαπημένων πλημμυρίζουν το μυαλό του... τότε που η ευτυχία γέμιζε την καρδιά του και τον έκανε να αισθάνεται μοναδικός... ένα με το σύμπαν και τους ανθρώπους γύρω του. Τότε που δεν υπήρχαν σκιές μέσα του, παρά μόνο φως, ήλιος ζωοδότης που έκανε τα πάντα φωτεινά στο πέρασμά του.
Τι άλλαξε από τότε; τι πήγε τόσο στραβά;
Δε μετανιώνει που τους αγάπησε... δε μετανιώνει που τους έχει στην καρδιά του... Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι, στο παρόν, στο παρελθόν. Οι δικές του προσδοκίες ήταν που τον πρόδωσαν. Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει τελικά. Πρέπει να μάθει να αγαπά άνευ όρων, άνευ ορίων και άνευ προσδοκιών...
Είναι ώρα να σηκωθεί, να ανασκουμπωθεί και να δει τη ζωή με άλλα μάτια. Τα μάτια της καρδιάς, που βλέπουν καλύτερα... που βλέπουν και τα κρυμμένα στα άλλα μάτια που μάθαμε τόσο να αγαπούμε. Θα ακούει την καρδιά του πλέον και όχι τα αυτιά του, που τον πρόδωσαν τόσες φορές στο παρελθόν. Θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του και να συγχωρεί τα λάθη του. Εξάλλου μόνο εκείνος που δεν προσπαθεί δεν κάνει λάθη...
Ναι, είναι ώρα για μια καινούρια αρχή και η ώρα είναι τώρα.
Σηκώνεται χαρούμενος απ' το κρεββάτι του και ξεκινά να ζει απ' την αρχή. Τώρα.



επόμενες λέξεις: ανθρώπους, προσδοκίες, μάτια, λάθη, αρχή

*Ευχαριστούμε για το ζεστό καλωσόρισμα και την όμορφη γωνιά που μας παραχωρήσατε
**Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας

 

ψαχνεις και κοιτας στα ματια τους ανθρωπους
και θες να πας στης ψυχης τους τους τοπους
προσδοκεις να δεις τον εαυτος σου;
οχι δεν θα τον δεις στο λεω για το καλο σου!!
ολοι ειμαστε ιδιοι αλλα.... διαφορετικοι
στης ψυχη μας τον καμβα κρυβουμε ολοι ενα παιδι
αλλοι το χουν καλα σε μια γωνια κρυμμενο,ξεχασμενο,φοβισμενο
αλλοι το χουν σημαιοφορο της ζωης τους απ το χερι κρατημενο!!
μην προσδοκεις λοιπον να δεις τον εαυτο σου στους ανθρωπους
ολοι ειμαστε ιδιοι αλλα διαφορετικοι
ολοι κανουμε λαθη και νεα αρχη
ομως η διαφορα ειναι μεγαλη αλλα και μικρη
που εχουμε βαλει αυτο το παιδι;;
το χουμε μπροσταρη να μας χαμογελα;;
η το χουμε κρυμμενο στα βαθη της ψυχης μας τα σκοτεινα νερα;
αλλιως ενα παιδι μας δινεται μας αγαπα
αλλιως πληγωνεται,δακρυζει κι αλλιως σιωπα
κι ενα παιδι αλλιως δινει απλοχερα χαρα!!!!!!!!!



επομενες λεξεις΄¨εαυτος,σημαιοφορος,χαμογελα,σιωπα,ψυχη

***θα ηθελα να συμπληρωσω στα λεγομενα των παραπανω παιρνω το εαυτο μου παραδειγμα μην δισταζετε να γραψετε επειδη μπορει να κανετε ορθογραφικα η δεν τα πατε καλα με τα πληκτρα του κουμπιουτερ[ζοριζομαι ακομη να βαλω και τονους] η ακομα αν αυτο που σκεφτηκατε θεωρειτε θα φανει καπως......εδω,ας ειναι καλα η mara_libra,ειναι μια γωνια ψυχης ο καθενας καταθετει την στιγμη του βαση των κανονων!!!!!

 

Στης ψυχής μου τα βάθη, ένας κρυμμένος εαυτός με κοιτά και μου χαμογελά δειλά...
Γνωστός; Άγνωστος; Ποιος ξέρει; Να ρωτήσω; Να ρωτήσω αυτόν;
Φοβάμαι τι θα αποκριθεί και μήπως με μισήσει,
για τα χαμένα όνειρα και τα μεγάλα λόγια ...
Τι να κάνω, τι να πω.... μήπως να πάω να κρυφτώ;
Σιωπά η καρδιά, μιλιά η ψυχή και ο άγνωστος που χαμογελά δειλά...
Χαμογελά, χαμογελά... χαμογελώ κι εγώ δειλά... και σπάει της ψυχής ο πάγος
Σημαιοφόρος η χαρά, να γνωριστούμε λέω ξανά, να δούμε τι θα γίνει...
Ε, κι αν δεν γίνει θα μας έχει μείνει η χαρά. Δεν είναι λίγο...



επόμενες λέξεις : χαρά, γνωριστούμε, πάγος, λόγια, άγνωστος

 

Έλα σου είπα, να πιούμε έναν καφέ, να γνωριστούμε, να σπάσει ο πάγος... καμιά φορά τα λόγια είναι αληθινά, καρδιάς κυήματα και όχι φαντασίας ή μυαλού... Χαμογέλασες και έπιασες την καρέκλα που την έβλεπε πιο πολύ απ' όλες ο ήλιος.
Ένας πόντος υπέρ σου σκέφτηκα τότε. Ήλιος και χαμόγελα... καλή αρχή. Τι ομάδα είσαι ρώτησα, τι ζώδιο;



Οι άνθρωποι δεν μπαίνουν σε καλούπια μου απάντησες και τράβηξες μια απολαυστική ρουφηξιά από τον μερακλίδικο ελληνικό σου.
Χμ.. ευφυής η απάντηση σκέφτηκα, αλλά εγώ έμεινα με την απορία...
Ναι, αλλά και οι κλισέ ερωτήσεις βγάζουν το ζουμί τους σου είπα τότε και εσύ χαμογέλασες αινιγματικά. Αχ δεν μ' αρέσουν τα αινίγματα, νιώθω να με τραβάει απ' τη μύτη η απορία και εγώ να τρέχω να βρω απαντήσεις...
Ε και για τι να μιλήσουμε τότε είπα και εσύ άπλωσες τα χέρια και έκλεισες τις παλάμες μου μες τις δικές σου και ένιωσα φως, χαρά και ζεστασιά να κυλάει στο μες το κορμί μου.
Νιώσε είπες, δες με τα μάτια της καρδιάς που βλέπουνε πιο καθαρά και δε φοβούνται το άγνωστο.
Αχ πως με βραχυκυκλώνεις... Καταλύεις τη λογική μου και με βάζεις σε δύσκολα μονοπάτια που δεν ξέρω αν θέλω να βαδίσω.
Μα να γνωριστούμε μόνο μέσα από την αφή, από το άγγιγμα... που ακούστηκε...
Πέντε αισθήσεις είπες τότε, δυο μάτια, δυο αυτιά, δυο χέρια, δυο πόδια και όλα φυλακισμένα μες το κουτάκι της λογικής... αμαρτία...
Μα δες ... τον καφέ σου, με τι τον απολαμβάνεις; Με τη λογική; όχι βέβαια... η λογική λέει ότι ο καφές είναι κακό πράμα... φταίει για πολλά... αλλά εσύ τον απολαμβάνεις... μπαίνει απ' τα ρουθούνια το άρωμα και αγαλλιάζεις... κρατάς στα χέρια σου το φλυτζάνι και η ζεστασιά του σε ηρεμεί... επιλέγεις με προσοχή τη στιγμή που θα ρουφήξεις την πρώτη γουλιά και χαμογελάς καθώς η ζεστασιά και η γλύκα του κατηφορίζουν απ' το λάρυγγά σου.... Μα... που πήγε η λογική αναρωτιέμαι... την πέταξες χωρίς δεύτερη σκέψη σε μια γωνιά για να απολαύσεις... και αυτό θα έπρεπε να είναι πάντα η ζωή... μια απόλαυση... πότε γλυκιά, πότε πικρή, πότε αλμυρή, πότε ξινή... μα πάντα απόλαυση...

επόμενες λέξεις : απορία, λογική, νιώσε, μονοπάτια, απολαμβάνεις

 

πρεπει τι λεξη ειναι αυτη;πρεπει να ακολουθησω το μονοπατι της λογικης;
αυτο το μονοπατι που σε οδηγει στο δρομο της κοινης αποδοχης;
να σταματησω να νιωθω την αδικια και απλα να κανω οτι δεν υπαρχει;
για να απολαυσω την αποδοχη του κοσμου σαν ασταματητο καταραχτη;
η να βρω το σημειο στη ψυχη μου που με κανει να απορω για ολα αυτα;
να σταματησω τα συναισθηματα μου να μου οριζουν τα λογια μου,γενικα τη δικη μου ζωη
ετσι ετσι θα ειμαι το καλο παιδι και θα ειμαι σε ολους αποδεκτη
ομως....ομως μεσα μου θα μαι νεκρη αδεια κενη....
εχει μαλλον για ολους σημασια η ηλικια για να εισαι παιδι
οταν,οταν περασουνε τα χρονια δεν εισαι πιστευτη!!!!!
νομιζουν πως προσποιησε και εχεις καποιο σκοπο σε θεωρουν πονηρη
δεν παει το μυαλο τους οτι αληθεια εισαι αυθορμητη ...δεν εισαι πιστευτη!!!!!
μα ολα ειναι εμπειριες θα μου πεις τη καρδια σου να ατσαλωσεις για να πορευθεις...
και οταν νιωθεις λυπη χαρα απ' αυτον που σε κρατα απ'το χερι δυνατα πραγματικα θα αγαπηθεις..
ειναι ο μαρτυρας της δικη σου ζωης και συ της δικης του...ειμαστε περαστικοι
αγαπα με ολη σου τη δυναμη με αυτον που τραβατε το δρομο μαζι
τοσο σημαντικο αυτη η ανατρηχηλα αγαπης που σου δινει αυτη η στιγμη
στιγμες,στιγμες ομορφες,ασχημες αυτη ειναι η ζωη ειμαστε περαστικοι!!!
τελικα ελυσα την απορια που το μυαλο μου εδωσε να λυσω
κοιτα απλα γυρω σου τα λουλουδια το ουρανο τον ερωτα ακομη και τη θαλασσα
αυτα δεν αλλαζουν στεκονται εκει δυνατα αηκινητα ομορφα κι αχαλαστα
αυτη λοιπον ειναι η ζωη μεσα στο κοσμο να εισαι αυτο που νομιζεις για σενα καλο
κοιτα απλα εκεινο το λουλουδι που φυτρωσε μεσα στο μπετο τοσο μικρο αλλα τοσο δυνατο
βρηκε το δρομο του με το καιρο φυτρωσε σε υλικο πολυ σκληρο και δειχνει περηφανα τη ομορφια του.. πολυ δυνατο
δεν ξερει ,αν το πατησουν ,αν το κοψουν αν το μυρισουν,αν το θαυμασουν λιγοι οι πολλοι
εκεινο ειχε τη διαδρομη του μονο καταφερε να δει τον ηλιο του και ειναι περηφανο πολυ!!!!!
ειχε τη γεναια του διαδρομη και αυτο ειναι ζωη!!!!
επομενες λεξεις... καρδια,δυναμη,ζωη,δρομος,διαδρομη,

 

Πρέπει; λογική; γενική αποδοχή; χαχαχα σ' όποιον αρέσουμε φίλη μου... για τους άλλους απλά δεν θα μπορέσουμε...
Η ζωή όπως είπες είναι μία, μικρή και μοναδική. Δική μας η ζωή, δική μας η διαδρομή, δικά μας και τα λάθη.
Γενική αποδοχή δεν υπάρχει. Και ποιος είπε ότι οι πολλοί ξέρουν την όμορφη διαδρομή; Οι πολλοί παίρνουν τον εύκολο δρόμο, γι' αυτό και είναι πολλοί, ανικανοποίητοι και εν τέλει δυστυχείς.
Άκου την καρδιά σου. Ξέρει αυτή. Έχει τη δύναμη να φέρει την αλλαγή. Ξεχώρισε απ' το κοπάδι. Χάραξε το δικό σου μονοπάτι, έτσι ώστε να αξίζει το πέρασμά σου από αυτή τη γη. Να φαίνεται το πάτημα σου πάνω της.
Και όταν έρθει η ώρα, να κοιτάξεις πίσω και να πεις: Έζησα και άξιζε τον κόπο. Αγάπησα, αγαπήθηκα, δημιούργησα, άφησα και ένα λιθαράκι να βρουν οι επόμενοι ταξιδευτές, να πατήσουν αν θέλουν πάνω του και να σηκωθούν λίγο πιο ψηλά. Ε και αν δεν άφησα λιθαράκι, μοίρασα τουλάχιστον απλόχερα την αγάπη μου και ναι η αγάπη κινεί τον κόσμο. Αυτή είναι ο συνεκτικός κρίκος. Είναι και αυτή μια κατάθεση.
Να ζεις τίμια, με συνέπεια, ως προς τον εαυτό σου πρώτα και μετά προς τους άλλους. Να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να λες αυτή είμαι. Να κοιμάσαι ήρεμα το βράδυ, γιατί αυτό που μπόρεσες το έκανες.

Επόμενες λέξεις : φίλη, κρίκος, κόπο, συνέπεια, αλλαγή.

 

ανοιγοντας ενα παλιο ξεχασμενο σεντουκι στην αποθηκη που ηταν κρυμμενο κατω απο σωρο ρουχων και παπουτσιων,μου ηρθε ενα απιστευτο χαμογελο χαρας και συγκινησης μαζι, μεσα του εκρυβε θησαυρους σπανιους και ανεκτιμητους....το χερι μου χωθηκε βαθια και εβγαλε μια μικρη βαλιτσα με λουλουδια την ανοιξα και ειχε μεσα της ανεπαφη λες και με περιμενε την αγαπημενη μου κουκλα με τα ρουχαλακια της ολα στη σειρα,συνεχιζοντας την μικρη του εξερευνηση το χερι μου επιασε ενα μεγαλο πλαστικο κοκκινο κρικο σκουλαρικι απ'αυτα που ηταν τοτε της μοδας το χαμογελο μου εγινε ακομη πιο τεραστιο....θυμηθηκα τις ατελειωτες προβες που καναμε μπρος στο τεραστιο καθρεφτη με τα κοριτσια οταν προσπαθουσαμε να μιμηθουμε ροκ συγκροτηματα .για κιθαρες ειχαμε σκουποξυλα,για μικροφωνα κουταλια και ντυνομασταν με οτι ηταν πιο ιν ροκ για την εποχη,βαφομασταν με περιεργο μακιγιαζ , τωρα που το σκεφτομαι περισσοτερο κλοουνιστικο ηταν,με κραγιον και σκιες παρμενες κρυφα απο τις μαμαδες μας....και επιδιδομασταν στο τραγουδιστικο ταλεντο μας..
με τις παιδικες φιλες μου ειχαμε μια συνεπεια στο καθημερινο απογευματινο μας ραντεβου που οταν εβγαινε στη γειτονια η πρωτη ως δια μαγειας βγαιναμε ολες τοτε βλεπεις δεν υπηρχαν κινητα μονο μαγεια...το αγαπημενα μας παιχνιδια ηταν η μεγαλη ξυλινη κουνια δεμενη με χοντρα σχοινια στο μεγαλο δεντρο του ευκαλυπτου ανεβαιναμε και η πεντε μαζι το ουρλιαχτο και το γελιο γινονταν ενα η ψυχη μας εφτανε ως τα συννεφα και φωναζαμε πιο ψηλα τεντωνοντας τα χερια μας για να αγγιξουμε τον ουρανο...μετα ειχαμε την εξερευνηση φευγοντας απο την γειτονια μας ανεβαιναμε σε βουνα και σκαρφαλωναμε σε τεραστιους βραχους με πολυ κοπο που στο τελος μας επιανε μια απελπισια και λεγαμε δεν θα ξαναπαμε,μετα απο λιγες μερες καποια φωναζε- παμε για εξερευνηση;και δεν παμε λεγαμε εχοντας ξεχασει εντελως το αισθημα της απελπισιας που ειχαμε απο την τελευταια εξερευνηση μας μεχρι να ξαναγυρισουμε σπιτι...και οταν καναμε αυτα τα υπεροχα σπιτια απο σεντονια και μαζευομασταν λεγοντας τρομακτικες ιστοριες,κανοντας αστεια η λεγαμε τα κοριτσιστικα αθωα μυστικα μας,εκει ορκιζομασταν οτι δε θα χωριζαμε ποτε θα ημασταν παντα ετσι και γελουσαμε δυνατα....τοτε ομως το μυαλο μας δεν υπολογισε κατι σημαντικο την αλλαγη.....
η καθε μια μας αλλαξε τη πορεια της ζωης της...η ζωη και η αλλαγες που εφερε μεγαλωνοντας πια τα νεα προσωπα ,οι καινουριες χωρες χιλιομετρα μακρια απο την μικρη μας γειτονια και ολα αυτα μας αναγκασαν να ξεχασουμε τα παιδικα μας λογια....ομως ειμαι σιγουρη πως ολες εχουμε στην καρδια μας μια ξεχωριστη θεση για τα χρονια αυτα.....και εκει ειμαστε ολες μαζι και γελαμε ακομη δυνατα!!
εκλεισα το σεντουκι το ξεσκονησα και το εβαλα σε μια πιο περιοπτη θεση εκει που του αξιζε να ειναι καθως το χερι μου χαιδευε ολο συγκινηση το ξυλινο καπακι ακουω μια φωνη να με φωναζει -μαμαααα που ειναι το τετραδιο της εκθεσης;-ερχομαιιι απαντω χαμογελω απαλα στις ομορφες γλυκες παιδικες αναμνησεις μου και....... φευγω!!!!!
επομενες λεξεις,σεντουκι,αναμνησεις,ζωη,καθρεφτης,ιστοριες!!

 

Ανοιξα την ντουλάπα μου να φτιάξω τα χειμωνιάτικα ρούχα, ξέρετε αυτό που κάνουμε όλες μας δυο φορές τον χρόνο, ανέβασε τα καλοκαιρινά κατέβασε τα χειμωνιάτικα και άντε πάλι!!! μόλις έπιασα τα πρώτα ρούχα, ηταν για μένα σαν να έπεσε κεραυνος στην καρδιά μου!!! και έπεσε ακριβώς εκεί που με πονάει, στο σεντούκι με τις αναμνήσεις!! και το άνοιξε!! και άρχισα να πιάνω τα ρούχα και να θυμαμαι, στιγμές, τοποθεσίες, μυρωδιές, αγάπη!!!! ήταν σαν να πέρασε όλη η ζωή μας μέσα απο τα μάτια μου μέσα σε μια στιγμή!!! όσο κρατάει το άγγιγμα μιας μπλουζας την ώρα που την διπλώνεις!! όσο κρατάει το άγγιγμα ενος πουκάμισου την ώρα που το βάζεις στην κρεμάστρα του!!! αυτό σκεπτόμουν το φόραγα την ημέρα που είχαμε πάει εκδρομή στο Καρπενήσι, το άλλο εκείνη την ημέρα που ξενυχτήσαμε στο μπαράκι στην Ζακύνθο, αυτό ήταν το αγαπημένο μου γιατι οταν το φοραγες ήσουν ένας κούκλος, κι αυτό κι αυτό κι αυτό, πόσες ιστορίες!!! ουφ ατέλειωτα είναι!!! εκλεισα την ντουλάπα βιαστικά γιατί μαζεύτηκαν πολλές αναμνήσεις και δεν μπορούσα να προχωρήσω!! την ώρα που την έκλεινα έριξα μια κλεφτή ματιά στον καθρέπτη και είδα εμας τους δυο πλάι πλάι να κρατιόμαστε απο το χέρι, όπως κάναμε συχνά!! μόνο που η δική σου μορφή σιγόσβυνε και χάθηκε στο τέλος!! πήρα τα μάτια μου απο τον καθρέπτη, έκλεισα με δύναμη την ντουλάπα και κλείδωσα πάλι το σεντούκι!!!! ξέρω ομως οτι πολύ σύντομα θα το ξαναανοίξω γιατί το κλειδί του το κρατάω στην καρδιά μου, και το βρίσκω πολύ εύκολα!!!

επόμενες λέξεις,
αγάπη, εκδρομή, ζωή, μορφη

 

Βλέπω την μορφή του να φεύγει, αναρρωτιέμαι τι έφταιξε, και έφυγε, γιατί έγινε αυτό. Εκδρομή είναι η ζωή μας, που άλλες φορές περνάς όμορφα, κι άλλες άσχημα. Όταν όμως αγαπάς, όλα αλλάζουν, λάμπεις, νιώθεις, ερωτεύεσαι, τρελαίνεσαι.. Η αγάπη είναι μουσική, την νιώθεις, την αισθάνεσαι... Είναι το φως στην ζωή μας. Εκείνος έφυγε, τα πάντα άλλαξαν, όμως το αύριο είναι εδώ και σε περιμένει..


Επόμενες λέξεις... Αύριο, φως, πάντα, έρωτευεσαι, μουσική

 

Φωτεινή η μέρα που σε γνώρισα, έλαμπε ο ήλιος απ' άκρη σ' άκρη, γελούσε η πλάση
Ωραιότης παντού, μουσική ξεχυνόταν και μας πλημμύριζε απ' τα κλαδιά, απ' τα πουλιά, απ' τον αέρα
Σαν όλα να είχαν γίνει για να σε δω, να σ' αγαπήσω, για να με δεις, να μ' ερωτευθείς...

Πάντα έτσι γίνεται... μυστικές οι συμφωνίες, δημόσιες οι εκδηλώσεις... δεν μπορείς να κρατηθείς...
Αύριο λες, θα είμαι λογική... μα για σήμερα σ΄αγαπώ χωρίς όρια, χωρίς λογική, για πάντα...
Ναι σου λέω, γιατί δεν με πιστεύεις; γιατί γελάς; τι δεν πιστεύεις; το σ΄αγαπώ ή το για πάντα;
Τα πάντα γίνονται. Είμαι εδώ, είσαι εδώ και είμαστε ένα... εμείς και ο κόσμος και το σύμπαν ολόκληρο.
Αχ και να κράταγαν αυτές οι στιγμές για πάντα...

... μα θα τις κρατήσω φυλακισμένες στην καρδιά μου για πάντα,
να την γλυκαίνουν όταν καμιά φορά πικραίνεται,
στη σκέψη μου, να τη φωτίζουν τις μουντές ημέρες,
στο πρόσωπό μου, για να χαμογελάω πάντα όπως όταν σε γνώρισα
στην αγκαλιά μου, για να 'ναι πάντα ζεστή και μεγάλη και να χωράει και εσένα και τον κόσμο.

Ας γίνουν τα φιλιά πουλιά και ας μας σκεπάσουν ολόκληρους...φιλιά, πουλιά, παιδιά, ζωή, σήμερα, αύριο, για πάντα.

Επόμενες λέξεις: φιλιά, πουλιά, στιγμές, ζωή, παιδιά.