Ήξερες ότι...

Ο λύγκας (στα αρχαία: λυγξ), επίσης ρήσος ή ρίτσος ή αρίτσος ή τσαγκανόλυκος, είναι γένος της οικογένειας των Αιλουριδών. Διακρίνονται τέσσερα είδη λυγκών, τα οποία διαβιούν όλα στο βόρειο ημισφαίριο. Ο ευρασιατικός λύγκας, ο οποίος έχει μάλλον εξαφανισθεί από την ελληνική επικράτεια όπου ζούσε ακόμη μέχρι πριν από μία πεντηκονταετία, είναι το τρίτο μεγαλύτερο σαρκοβόρο της Ευρώπης μετά την αρκούδα και τον λύκο. Στην Ελλάδα απαντάται στην περιοχή Φλώρινας, ο Βαλκανικός λύγκας (Lynx lynx martinoi), υποείδος του Ευρασιατικού λύγκα. Οι λύγκες είναι μεσαίου μεγέθους αιλουροειδή με ψηλά πόδια. Ανάλογα με το είδος το μήκος τους φτάνει από 70 εκατοστά μέχρι στα 1,20 μέτρα, και το ύψος τα 35 μέχρι τα 70 εκατοστά και το βάρος να κυμαίνεται από 7 έως 35 κιλά. Τα μπροστινά πόδια είναι κοντύτερα από τα πίσω. Έχουν πολύ κοντή ουρά συγκριτικά με τις άλλες γάτες, που καταλήγει σε μαύρη κορυφή. Το κεφάλι είναι στρόγγυλο με παχιά γενειάδα στα μάγουλα και μαύρες τούφες που ξεπροβάλλουν από τα αφτιά μέχρι πέντε εκατοστά. Η γούνα του λύγκα είναι πολύ πυκνή, έχει συνήθως στίγματα και το χρώμα της διαφέρει ανά εποχή και είδος, από μπεζ και γκρι μέχρι κοκκινωπή και καφέ, ενώ στο πηγούνι, το στήθος και την κοιλιά είναι σχεδόν λευκή. Όπως οι περισσότερες γάτες έτσι και οι λύγκες είναι μοναχικά ζώα με μεγάλη περιοχή επίβλεψης. Ζευγαρώνουν τέλη του χειμώνα και γεννούν 2-4 μικρά μία φορά το χρόνο. Ο χρόνος κύησης είναι περίπου 70-80 ημέρες. Τα μικρά μένουν με τη μητέρα τους για έναν ακόμη χειμώνα μέχρι να ωριμάσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν. Σκαρφαλώνουν με ευκολία στα δέντρα, έχουν καλές αλτικές ικανότητες και αντέχουν στις μεγάλες πορείες. Κυνηγούν τα θηράματα τους μετά το σούρουπο ή τη νύχτα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται μικρά οπληφόρα όπως ελάφια, ζαρκάδια, αγριοκάτσικα και πρόβατα, αλλά κυρίως μικρότερα ζώα όπως λαγοί, ψάρια, σκίουροι, ποντίκια, γαλοπούλες, πέρδικες και άλλα πτηνά.
Υπάρχουν τέσσερα είδη λύγκα:1) ευρασιατικός ή κοινός λύγκας (Λυγξ ο λυγξ - Lynx lynx), το μεγαλύτερο απ' όλα τα είδη. 2)ιβηρικός ή παρδαλωτός λύγκας (Λυγξ ο παρδαλωτός - Lynx pardinus), το πιο απειλούμενο αιλουροειδές στον κόσμο. 3)Καναδικός λύγκας (Λυγξ ο καναδικός - Lynx canadensis). 4) Ερυθρός λύγκας (Λυγξ ο ερυθρός - Lynx rufus) το μικρότερο είδος.

 

Ρινόκερος ή Ρινόκερως ονομάζεται κάθε μέλος της οικογένειας των Ρινοκεροτίδων. Είναι ογκώδες φυτοφάγο θηλαστικό της Ασίας και της Αφρικής που στο πάνω ρύγχος του έχει ένα ή δύο κέρατα. Ο ρινόκερος έχει σχεδόν άτριχο σώμα με πόδια κοντά και χοντρά μοιάζοντας με τον ελέφαντα και τον Ιπποπόταμο. Ο ρινόκερος με δύο κέρατα, το ένα πίσω από το άλλο, ονομάζεται και αφρικανικός ή μαύρος και είναι ο μικρότερος του είδους με μήκος 3-3,75 μέτρα, ύψος 1,5 μέτρα και βάρος 2 τόνους. Το πιο μακρύ από τα 2 κέρατα φθάνει τα 1,30 μέτρα. Είναι ο πιο επιθετικός του είδους, μοναχικός και δύστροπος, ενώ επιτίθεται όταν διαταραχθεί η ησυχία του. Ο πλατύρρινος, γνωστότερος ως λευκός, είναι ο μεγαλύτερος του είδους, με μήκος που φτάνει τα 4 μέτρα, ύψος τα 2 μέτρα και βάρος τους 3 τόνους. Φέρει επίσης δύο κέρατα, το χείλος του όμως είναι πλατύ, αντίθετα με τον «μαύρο» ρινόκερο του οποίου είναι μυτερό σαν προβοσκίδα, ο ίδιος βρίσκεται δε στις περιοχές της Νοτίου Αφρικής. Χαρακτηρίζεται ως πιο κοινωνικός, ζει σε μικρές ομάδες και είναι σπάνια επιθετικός. Το χρώμα του δέρματος και των δύο ειδών είναι γκριζωπό και δεν σχετίζεται με την ονομασία τους. Χαρακτηριστικό των αφρικανικών ρινόκερων είναι η συμβίωση τους με ένα είδος πτηνού, τους βουφάγους, που τρέφονται με παράσιτα του δέρματος. Ο ασιατικός ρινόκερος συναντάται σε τρία διαφορετικά είδη. Ο ινδικός ρινόκερος αποτελεί το πλέον τυπικό είδος με ένα κέρατο, και βρίσκεται διασκορπισμένος στις περιοχές της Ινδίας, ενώ ελάχιστοι υπάρχουν στην Κεντρική Κίνα. Διαθέτει μήκος περίπου 3,9 μέτρα και βάρος περίπου 3 τόνους. Ο ρινόκερος της Σουμάτρας ή βοδάκ, είναι ο μικρότερος του είδους με μήκος 2,80 μέτρα, ενώ διαθέτει δύο κέρατα μικρότερα του αφρικανικού. Το τρίτο είδος, ο ρινόκερος της Ιάβας, είναι λίγο μικρότερος από αυτόν της Ινδίας και φέρει ένα κέρατο. Οι ρινόκεροι της Σουμάτρας και της Ιάβας είναι τα πιο σπάνια είδη και μπορεί να τα συναντήσει κανείς σε προστατευόμενα πάρκα και ζωολογικούς κήπους όπου γίνονται και προσπάθειες αναπαραγωγής τους. Ο θηλυκός ρινόκερος γεννά ένα μικρό ύψους 65 εκατοστών και βάρους 65-70 κιλών, μετά από 15 μήνες κυοφορίας. Ο μέγιστος χρόνος ζωής του ρινόκερου είναι τα 50 χρόνια.Οι πρόγονοι των ρινόκερων παρεξέκλιναν από τα άλλα Περισσοδάκτυλα κατά το πρώιμο Ηώκαινιο . Απολιθώματα του Hyrachyus eximus που βρέθηκαν στη Βόρεια Αμερική χρονολογούνται από την περίοδο αυτή. Ο πρόγονος αυτός του ρινόκερου δεν είχε κέρατο και έμοιαζε περισσότερο με μικρό άλογο. Κατά το ύστερο Ηώκαινο εξελίχθηκαν τρεις οικογένειες, που συχνά αναφέρονται ως η υπεροικογένεια Rhinocerotoidea: οι Hyracodontidae, οι Amynodontidae και οι Ρινοκεροτίδες.

 

Η Πινιάτα (Piñata) είναι χάρτινη χειροποίητη κατασκευή τυλιγμένη με χρωματιστό χαρτί και γεμισμένη με γλυκίσματα, σοκολάτες, καραμέλες κ.ά., η οποία πήρε το όνομά της από την ιταλική λέξη «piniata» που σημαίνει εύθραυστο δοχείο. Την πινιάτα, παραδοσιακά τη δένουν με σχοινί από κάποιο δέντρο, τη χτυπάνε και την σπάνε με ρόπαλο ή ραβδί έχοντας δεμένα τα μάτια τους. Πιστεύεται, ότι η καταγωγή της πινιάτας προέρχεται από την Κίνα και με τα χρόνια διαδόθηκε και σε άλλες χώρες όπως Μεξικό, Ισπανία, Λατινική Αμερική κ.α. Η κινέζικη εκδοχή αναφέρει πως την πινιάτα την χρησιμοποιούσαν Ανήμερα Πρωτοχρονιάς και είχε σχήμα αγελάδας ή βοδιού, γεμισμένη με πέντε ειδών σπόρων και στολισμένη με πολύχρωμα σύμβολα και λουλούδια, τα οποία συμβόλιζαν ευχές για μια ευνοϊκή νέα χρονιά. Αφού την χτυπούσαν με χρωματιστά ραβδιά και την έσπαγαν ότι έμενε το έκαιγαν και το φυλούσαν για καλή τύχη. Το 13ο αιώνα η πινιάτα φτάνει στην Ιταλία, όπως αναφέρεται και στην ιστορία, από τον περιηγητή Μάρκο Πόλο που επέστρεφε από το ταξίδι του στην Κίνα. Εκεί, οι Ιταλοί ξεκινήσανε μια δική τους παράδοση που αντί για σπόρους τη γέμιζαν με γλυκίσματα, κάτι το οποίο ισχύει μέχρι και σήμερα. Στη συνέχεια, η παράδοση αυτή μεταφέρθηκε στην Ισπανία, όπου την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής γιορταζόταν το έθιμο της πινιάτας. Τέλος, οι Ισπανοί στις αρχές του 16ου αιώνα, την έφεραν στη χώρα του Μεξικού, όταν διαπίστωσαν προς έκπληξή τους ότι οι Μεξικανοί είχαν ήδη ένα παρόμοιο έθιμο. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό, οι Αζτέκοι τοποθετούσαν ένα πήλινο δοχείο διακοσμημένο με χρωματιστά φτερά και πούπουλα πάνω σε ένα στύλο του ναού και το έσπαγαν με ραβδιά. Τα αντικείμενα που έπεφταν από μέσα ήταν προσφορά στο θεό του ήλιου και του πολέμου. Κάτι ανάλογο φημολογείται πως ήταν και ένα παιχνίδι των Μάγια που είχε παρόμοια διαδικασία. Οι συμμετέχοντες, δηλαδή, με δεμένα μάτια χτυπούσαν με ραβδιά ένα πήλινο δοχείο και το έσπαγαν. Με το πέρασμα των χρόνων η έννοια της πινιάτας έχει αλλάξει αρκετά. Πλέον, χρησιμοποιείται πιο πολύ για διασκέδαση και όχι τόσο για θρησκευτικούς σκοπούς, αν και στο Μεξικό, ακόμα τη χρησιμοποιούν σε διάφορες εορταστικές περιστάσεις. Σήμερα, λόγω της δημοτικότητας που έχει η πινιάτα είναι ένα απαραίτητο παιχνίδι σε γενέθλια και πάρτυ. Οι πινιάτες μπορεί να έχουν οποιοδήποτε σχήμα και σχέδιο επιθυμεί το παιδί. Πολλοί διάσημοι παιδικοί χαρακτήρες, από παιδικά cartoon μέχρι και ταινίες είναι διαθέσιμοι στην μορφή πινιάτας. Η πινιάτα συνήθως γεμίζει με μικροδωράκια, καραμέλες, γλυφιτζούρια, σοκολάτες, και σοκοφρέτες. Διαλέξτε τα αντικείμενα που θα βάλετε μέσα να είναι σχετικά μικρού μεγέθους, ακίνδυνα, χωρίς αιχμηρές γωνίες, αλλά όχι πολύ μικρά, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να τα καταπιεί κάποιο παιδάκι και για να χωρούν να περάσουν από την τρύπα που ανοίξατε. Το παιχνίδι της πινιάτας δεν έχει ηλικία και απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Κρεμιέται, συνήθως, σε ένα σχοινί ή σε κάποιο κοντάρι και τα παιδιά το ένα μετά το άλλο με δεμένα τα μάτια τους προσπαθούν να τη χτυπήσουν μέχρι να σπάσει και να ξεχυθούν όλα όσα κρύβει μέσα. Κάποιοι προτιμούν για να γίνει πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι το άτομο που χειρίζεται και ελέγχει την πινιάτα (που συνίσταται να είναι ενήλικας όταν απευθύνεστε σε μικρές ηλικίες) να την κουνάει πάνω κάτω με το σχοινί για να είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί ο στόχος. Υπάρχει επίσης και ο τρόπος με τις κορδέλες, όπου συνιστάται για μικρότερες ηλικίες. Κάτω από την πινιάτα κρέμονται πολλές κορδέλες όπου τις τραβάει το κάθε παιδί. Οι περισσότερες δεν έχουν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά μία είναι που ανοίγει το πορτάκι της πινιάτας και πέφτουν τα δωράκια που έχει μέσα.

 

Το έθιμο της τούρτας Η ιστορία του κέικ γενεθλίων ή του γλυκού ψωμιού ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα, όπου για να τιμήσουν τη γέννηση της θεάς Αρτέμιδος, έφτιαχναν ένα γλυκό στρογγυλό ψωμί, στο οποίο τοποθετούσαν ένα ή περισσότερα αναμμένα κεριά, που συμβόλιζαν τη λάμψη του φεγγαριού, αφού η Άρτεμις ήταν θεά του κυνηγιού, της φύσης, του φεγγαριού και της γονιμότητας.
Η πρώτη τούρτα γενεθλίων όπως την ξέρουμε σήμερα, πιστεύεται ότι έγινε το μεσαίωνα στη Γερμανία. Οι Γερμανοί για να γιορτάσουν τα γενέθλια των μικρών παιδιών, χρησιμοποίησαν την τούρτα και ονόμασαν τη γιορτή Kinderfest. Από την εποχή αυτή και μετά, οι τούρτες αρχίζουν να έχουν παραπάνω από ένα στρώματα - επίπεδα και να χρησιμοποιούνται υλικά, που κάνουν το ψωμί πιο γλυκό και πιο αφράτο. Αυτό το είδος κέικ ή ψωμιού ονομάζεται από τους Γερμανούς Geburtstagorten και από τον 17ο αιώνα αρχίζει να διακοσμείται περίτεχνα, έχοντας όμως τη δυνατότητα να το αποκτήσουν μόνο οι πλούσιοι της εποχής. Πιο προσιτό γίνεται από τον 18ο αι και μετά.
Η ιστορία των γενέθλιων κεριών. Όπως ήδη αναφέρθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, τοποθετούσαν πάνω στο γλυκό ψωμί κεριά, συμβολίζοντας τη λάμψη του φεγγαριού. Πίστευαν πως ο καπνός μεταφέρει τις προσευχές πιο γρήγορα στη θεά. Ορισμένοι ερευνητές βέβαια δεν αποδίδουν την προέλευση των γενέθλιων κεριών στους αρχαίους Έλληνες αλλά στους Γερμανούς του 17ου αιώνα και στην αντίληψη ότι ένα κερί πάνω στην γενέθλια τούρτα συμβολίζει το φως της ζωής. Στις μέρες μας πολλοί λαοί τοποθετούν κεριά πάνω στο γενέθλιο γλυκό, ένα για κάθε χρόνο που κλείνει, πιστεύοντας ότι μια σιωπηλή ευχή πριν το σβήσιμό τους, θα πραγματοποιηθεί μόνο αν τα κεριά σβήσουν όλα μαζί.Όσο για το πασίγνωστο τραγούδι "Happy birthday" που τραγουδούν όλες οι αγγλόφωνες και μη χώρες καθιερώθηκε από την πρώτη δεκαετία του 1900 σαν μια ταυτόχρονη ευχή όλων των καλεσμένων για χαρούμενα γενέθλια του προσώπου που γιόρταζε.

 

Το πέταγμα του χαρταετού Ο χαρταετός φαίνεται να πέταξε για πρώτη φορά γύρω στο 200 π.Χ στην Κίνα και τη Μαλαισία. Εκεί κατασκευάστηκαν οι πρώτοι χαρταετοί από μετάξι και μπαμπού και μάλιστα με τη μορφή που έχουν ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα στις χώρες αυτές, με τη μορφή του δράκου. Στη συνέχεια οι χαρταετοί πήγαν στην Κορέα και την Ιαπωνία όπου και εμπλουτίστηκαν με περισσότερα σχέδια. Στην Ευρώπη ήρθαν γύρω στο 1400 μ.Χ από ευρωπαίους εξερευνητές που ταξίδευαν στην Ασία. Κατά τους δυο Παγκόσμιους πολέμους χρησιμοποιήθηκαν ως συσκευές παρατήρησης. Σήμερα κάθε χώρα έχει τα δικά της έθιμα γύρω από το πέταγμα του χαρταετού. Στην Κίνα θεωρείται ιεροτελεστεία από την κατασκευή του εως και το πέταγμα του και μάλιστα διοργανώνονται διαγωνισμοί κάθε χρόνο για τον καλύτερο χαρταετό (από άποψη κατασκευής αλλά και από άποψη πετάγματος). Στην Οσάκα της Ιαπωνίας, κάθε χρόνο, την πέμπτη ημέρα του Μαίου, οι μικροί Ιάπωνες περιμένουν το Κοντομόνο—χι ή αλλιώς τη Μέρα των Παιδιών. Εκείνη την ημέρα, οι οικογένειες που έχουν μικρούς γιους συνηθίζουν να ανεμίζουν στον κήπο πολύχρωμες κορδέλες και πελώριους χαρταετούς σε σχήμα κυπρίνου, που τους έχουν δέσει σ’ ένα μεγάλο στύλο από μπαμπού μ’ έναν ανεμόμυλο στην κορυφή του.Ωστόσο, μια από τις πιο εντυπωσιακές γιορτές πραγματοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Βόρεια Ινδία στη γιορτή “Basant”. Η γιορτή γίνεται για την υποδοχή της άνοιξης κάθε Φεβρουάριο στο Πακιστάν. Πρόκειται για ένα ξέφρενο γλέντι, το οποίο προσμένουν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί και μεγάλοι. Σε αυτή τη γιορτή, όλοι λαχταρούν να κατακτήσουν με τον χαρταετό τους τον ουρανό, πράγμα που θα τους εξασφαλίσει η χρήση των πιο καλών υλικών, και ιδιαίτερα του ανθεκτικότερου σπάγγου, ο οποίος επικαλύπτεται με σκόνη γυαλιού. Μαζί με τα υλικά, αυτό που καθορίζει τη νίκη είναι οι επιδέξιοι χειρισμοί που γίνονται κυρίως από τις ταράτσες των σπιτιών. Στην Ελλάδα οι χαρταετοί κατασκευάζονταν από παιδιά με ή χωρίς τη βοήθεια των μεγάλων με απλά υλικά όπως χαρτί, καλάμι ή λεπτό πηχάκι, σπάγγο και εφημερίδες και με περισσεύματα από τις αποκριάτικες κορδέλες. Επίσης ο Αμερικανός εφευρέτης Βενιαμίν Φραγκλίνος ανακάλυψε το αλεξικέραυνο χάρη σε πειράματα που έκανε με έναν χαρταετό και ένα κλειδί! Σήμερα πάντως έχει εξελιχθεί σε ένα ωραίο και διασκεδαστικό παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους, όταν για μια μέρα έστω ο ουρανός γεμίζει με πολύχρωμες και φανταχτερές κατασκευές. Οι ονομασίες του χαρταετού στις διάφορες χώρες Στην Αγγλία, ονομάζεται kite, το οποίο είναι το όνομα ενός υπέροχου πουλιού
Στην Ιαπωνία, τακο που σημαίνει χταπόδι και έχει να κάνει με τους πολλούς σπάγγους που κρέμονται από αυτόν. Στο Μεξικό τον ονομάζουν papalote που σημαίνει πεταλούδα Στη Γερμανία, Drachen που σημαίνει δράκος
Στην χώρα μας, πέρα από την κλασσίκη ονομασία χαρταετός, στη Θράκη τον λένε και πετάκι, ενώ στα Επτάνησα και φύσουνα.

 

Το κολιμπρί είναι μικρό πουλί της Αμερικής, που τρέφεται με νέκταρ και είναι γνωστό για το γρήγορο κτύπημα των φτερών του. Τρέφεται πετώντας. Τα μεγαλύτερα είδη όπως η παταγώνια ή γίγας των Άνδεων, μόλις φτάνει τα 20 εκ. Το μικρότερο κολιμπρί της Κούβας έχει μέγεθος εντόμου. Το σώμα του είναι γύρω στα 2,5 εκ. και άλλη τόση η ουρά του. Τα περισσότερα κολιμπρί έχουν μήκος 5 εκ. περίπου ή και λιγότερο. Κουνούν τα φτερά τους μέχρι 70 κτυπήματα το δευτερόλεπτο. Διαθέτει επίσης τη δυνατότητα να πετά προς τα πίσω. Το ράμφος του ξιφοφόρου του γνήσιου είναι όσο το σώμα, το κεφάλι και η ουρά μαζί. Πολλά ζουν στα δάση και σε ανοιχτές περιοχές όπου υπάρχουν ανθοφόρα φυτά, καθώς και σε ορεινές περιοχές. Το φτέρωμα του σώματος στα περισσότερα κολιμπρί είναι πράσινο γυαλιστερό ή μπλε ή κόκκινο στο κάτω μέρος των φτερών. Οι φωλιές κατασκευάζονται από ίνες, φυτά και άλλα λεπτά υλικά (βρύα, λειχίνες) δεμένα με ιστούς αράχνης. Το θηλυκό γεννά δυο άσπρα αυγά πολύ μεγάλα σε σχέση με το μέγεθος του. Την εκκόλαψη κάνει το θηλυκό και σε 15 μέρες βγαίνουν τα μικρά γυμνά.

 

Το γιακ, Bos grunniens - Βους ο γρυλλίζων και άγριο γιακ Bos mutus - Βους ο βουβός αντίστοιχα, είναι δασύτριχα βοοειδή ενδημικά της περιοχής των Ιμαλαϊων της νότιας κεντρικής Ασίας, των υψιπέδων του Θιβέτ και βόρεια έως τις πεδιάδες της Μογγολίας και της Ρωσίας. Πέραν του μεγάλου εξημερωμένου πληθυσμού, υπάρχει μικρός και εξαιρετικά ευάλωτος πληθυσμός άγριων γιακ, που έχει καταταχθεί στα απειλούμενα είδη. Σε μια περίοδο 23 ετών ζωής ένα ώριμο προς αναπαραγωγή θηλυκό άτομο του συγκεκριμένου είδους μετά από περίοδο εγκυμοσύνης 258 ημερών γεννά περίπου ανά διετία ένα νεαρό γιακ. Η έλλειψη τροφής στις ερημικές στέππες της κεντρικής Ασίας και των υψιπέδων του Θιβέτ εξαναγκάζει τα άγρια γιακ σε μεγάλες μετακινήσεις για εξεύρεση τροφής, ενώ τα καλοκαίρια κατεβαίνουν από τα υψίπεδα στις πεδιάδες για να εκμεταλλευτούν την άφθονη ποώδη βλάστηση, κυρίως λειχήνες και χόρτα. Κύριος εχθρός της αγέλης των άγριων και των εξημερωμένων γιακ είναι ο λύκος του Θιβέτ.

 

Το λαγουδάκι του Πάσχα (Easter Bunny or Easter Rabbit or Easter Hare) είναι φολκλορική φιγούρα και ταυτόχρονα σύμβολο της άνοιξης σε πολλές βόρειες ευρωπαϊκές χώρες. Απεικονίζεται σαν λαγός που φορά ρούχα και κρατά πασχαλινά αυγά. Η ρίζες του βρίσκονται στην Λουθηρανή Γερμανία όπου κατά το έθιμο είχε το ρόλο του δικαστή και αξιολογούσε την συμπεριφορά των μικρών παιδιών κ.α. την αρχή των εορτών του Πάσχα. Εκτός από τα αυγά, συχνά κρατούσε καραμέλες και έφερνε παιχνίδια στα σπίτια των μικρών παιδιών, έθιμο παρόμοιο με αυτό του Άγιου Βασίλη την πρωτοχρονιά. Κατά την αρχαιότητα, σύμφωνα με τα γραπτά των Πλινίου, Πλούτρχου, Φιλόστρατου, και Αιλιανού, υπήρχε η αντίληψη ότι ο λαγός ήταν ερμαφρόδιτος. Επίσης οι λαγοί θεωρούνταν, όπως τα κουνέλια και τα αυγά, σύμβολα γονιμότητας. Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, αποτελούσε δημοφιλές μοτίβο στην (Δυτική) εκκλησιαστική τέχνη. Και αυτό διότι υπήρχε η αντίληψη ότι ο λαγός μπορούσε να αναπαραχθεί χωρίς την απώλεια της παρθενίας, (λόγω των εσφαλμένων ιατρικών γνώσεων της εποχής-φαινόμενο της πολλαπλής κύησης), με αποτέλεσμα να εμφανίζεται μερικές φορές, στα εικονογραφημένα εκκλησιαστικά χειρόγραφα, σε πίνακες της Παναγίας και του Χριστού καθώς και μαζί με την Αγία Τριάδα (μοτίβο οι τρεις λαγοί). Λαγοί και Αυγά Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στις Ορθόδοξες εκκλησίες, υπήρχε το έθιμο της αποχής κατά τη διάρκεια της νηστείας της Σαρακοστής από τα αυγά. Για να τα διατηρήσει κανείς πρέπει να τα βράσει ή να τα ψήσει και να αρχίσει να τα καταναλώνει όταν η νηστεία τελειώσει. Πολλοί Χριστιανοί της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έβαφαν τα αυγά τους κόκκινα σε αναγνώριση της σταυρικής Θυσίας (αίμα του Χριστού). Χρησιμοποιούσαν επίσης το πράσινο χρώμα (όπως το νέο φύλλωμα αναδύεται μετά το νεκρό χρόνο του χειμώνα). Μετέπειτα οι Προτεστάντες βράζοντας λουλούδια άλλαζαν το χρώμα των αυγών και διακοσμούσαν τα καλάθια και τις πιατέλες φέρνοντας έτσι την άνοιξη στα σπίτια τους. Σήμερα το έθιμο του Λαγού του Πάσχα υπάρχει σε πολλές Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, στον Καναδά καθώς και στις Ηνωμένες Πολιτείες . Ο λαγός πριν το Πάσχα βάφει τα αυγά του κόκκινα και τα κρύβει στους κήπους ώστε τα παιδιά το πρωί της Λαμπρής παίζοντας να τα ψάξουν και να τα βρουν. Το έθιμο αυτό έχει ρίζες στην Λουθηρανή Γερμανία όπως το κατέγραψε ο Γερμανός γιατρός Georg Franck von Franckenau το 1678 στο βιβλίο του "de ovis paschalibus" (περί πασχαλινών αυγών).

 

Πωλείται στα καταστήματα για πουλιά. Τα μικρά μεγέθη, για μικρά πουλιά π.χ. καναρίνια και τα μεγάλα μεγέθη, για μεγαλύτερα πουλιά π.χ. παπαγάλους. Περιέχουν ασβέστιο τα σουπιοκόκκαλα, που το χρειάζονται τα πουλιά και το χρησιμοποιούν επίσης, για να τρίβουν επάνω τους τα ράμφη τους.

 

Το πρώτο ρομπότ στην ιστορία της ανθρωπότητας
Κατασκευάστηκε από τον αρχαίο έλληνα μαθηματικό Αρχύτα

Το πρώτο γνωστό ρομπότ στην ιστορία της ανθρωπότητας κατασκευάστηκε περίπου στο 400-350 π.Χ. από τον αρχαίο έλληνα μαθηματικό Αρχύτα και ήταν ένα ατμοκίνητο περιστέρι.
Ο Αρχύτας είναι γνωστός ως ο «πατέρας της μηχανολογίας».
Κατασκεύασε το πουλί-ρομπότ από ξύλο και χρησιμοποίησε ατμό για να τροφοδοτήσει τις κινήσεις του. Κατάφερε να το κάνει να πετάξει για περίπου 200 μέτρα, προτού ξεμείνει από ατμό.
Δεν ήταν μόνο το πρώτο γνωστό ρομπότ, αλλά και μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες φορές στην ιστορία, που ένας επιστήμονας μελετούσε τον τρόπο με τον οποίο πετούν τα πουλιά.
Ο Αρχύτας ήταν διάσημος φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, διοικητής, πολιτικός και στρατηγός.
Ανάμεσα στα πολλά επιτεύγματά του περιλαμβάνονται τα εξής: ήταν ο πρώτος που εφάρμοσε μαθηματικές αρχές στη μηχανική (αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως μηχανολογία).
​

 

Χαίρετε!! Οι όροι 1)αλχημεία και 2)αλχημιστής-τρια σημαίνουν 1) η χημεία του μεσαίωνα που επιζητούσε να μεταβάλει τα κοινά μέταλλα σε χρυσάφι ή αλλιώς μεταφορικά η προσπάθεια για εξαπάτηση με ύποπτες, μυστηριώδεις επινοήσεις και 2) ο ασχολούμενος-η με την αλχημεία.

 

...υπάρχουν πόλεις στις ΗΠΑ με ονόματα όπως Αθήνα, Κρήτη, Κόρινθος, Σμύρνη, Λαύριο, Λεπάντο (Ναύπακτος), Σπάρτη, Ικόνιο και Σαλόνα (Θεσσαλονίκη);

 

Ήξερες ότι....
Τα μήλα είναι αποτελεσματικότερα από την καφεΐνη στο να κρατούν ξύπνιους τους ανθρώπους το πρωί;;
Ο Βασιλίσκος,ένα είδος σαύρας που ζει στη Νότιο Αμερική,μπορεί να περπατάει πάνω στο νερό,καθώς κινείται τόσο γρήγορα που δεν υπάρχει περίπτωση να βουλιάξει;
Οι νυχτερίδες στρίβουν πάντα αριστερά,μόλις βγουν από τη φωλιά τους;;

 

Το ζόμπι είναι ένα φανταστικό ον, χαλαρά βασισμένο σε παλιές λαϊκές κουλτούρες και προκαταλήψεις και ευρέως διαδεδομένο μέσω λογοτεχνικών έργων φαντασίας και του κινηματογράφου. Ζόμπι θεωρείται το σώμα ενός νεκρού που επανέρχεται στη ζωή υπερφυσικά. Τα ζόμπι εμφανίζονται συχνά σε έργα τρόμου ή φαντασίας. Ο όρος προέρχεται από τη λαϊκή κουλτούρα της Αϊτής , όπου το ζόμπι είναι πτώμα το οποίο αρχίζει να κινείται ξανά με διάφορους τρόπους, συνήθως μέσω μαγείας. Στις σύγχρονες απεικονίσεις τα ζόμπι δεν προέρχονται απαραίτητα από μαγεία ή ξόρκια, αλλά μπορεί να δημιουργηθούν από φανταστικές χρήσεις της επιστήμης, όπως η ακτινοβολία, ή ψυχικές νόσους, ιούς, εξωγήινους παράγοντες κ.τ.λ.
Ένα από τα πρώτα βιβλία που παρουσίασαν στον δυτικό πολιτισμό την ιδέα των ζόμπι από βουντού ήταν το Μαγικό Νησί του Γουίλιαμ Σίμπτουκ το 1929. Το βιβλίο διαπραγματεύεται την συνάντηση του αφηγητή με τον πολιτισμό του βουντού στην Αϊτή και τους ανεστημένους δούλους. Το Time αναφέρει ότι το βιβλίο εισήγαγε τον όρο ζόμπι στον αμερικανικό κοινό λόγο.
Τα ζόμπι επίσης έχουν στοιχεία από αθάνατα πλάσματα της ευρωπαϊκής λαογραφίας, όπως ο Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλλεϋ. To 1932, ο Βίκτορ Χάλπεριν σκηνοθέτησε τη ταινία White Zombie, μια ταινία τρόμου με πρωταγωνιστή τον Μπέλα Λουγκόζι, με τα ζόμπι να απεικονίζονται ως άλογα όντα υπό την επήρεια ενός κακού μάγου. Τα ζόμπι συνέχισαν να εμφανίζονται σποραδικά σε ταινίες, όπως το Zombie (1943) και το Plan 9 from Outer Space(1959).
Μια νέα εκδοχή του ζόμπι, διακριτή από αυτή της αϊτιανής λαογραφίας, έχει αναδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η εκδοχή προέρχεται από εκείνη του 1968 "η νύχτα των Ζωντανών Νεκρών" , της οποίας έμπνευσης ήταν το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον, Ζωντανός Θρύλος. Η λέξη ζόμπι, όμως, δεν χρησιμοποιείται στην ταινία.

 

To ινδικό χοιρίδιο ( Cavia porcellus - Κάβια το χοιρίδιον), επίσης γνωστό ως ινδόχοιρος, είναι ένα είδος τρωκτικών της οικογένειας των καβιδών και του γένους Κάβια. Τα ινδικά χοιρίδια είναι μικρά ζώα που φτάνουν τα 25 εκατοστά σε μήκος και τα 1200 γραμμάρια σε βάρος.
Παρά την κοινή ονομασία τους, δεν ανήκουν στην οικογένεια των Συιδών, ούτε είναι από την Iνδία. Προέρχονται από τις Άνδεις, και πρώιμες μελέτες βασισμένες στην βιοχημεία και τον υβριδισμό έδειξαν ότι είναι εξημερωμένοι απόγονοι ενός στενά συγγενικού είδους ινδόχοιρων όπως τα Cavia aperea, C.fulgida, or C.tschudii και, επομένως, δεν απαντώνται σε άγρια κατάσταση στην φύση. Πρόσφατες μελέτες εφαρμόζοντας μοριακούς δείκτες, και μελετώντας το κρανίο και την μορφολογία του σκελετού των τωρινών και των μουμιοποιημένων ζώων, αποκάλυψαν ότι ο πρόγονός τους είναι πιθανότερα το είδος Cavia tschudii.

 

μεχρι στιγμης το μεγαλυτερο αεροπλανο στον κοσμο θεωρειται το airbus Α380800, με δυνατοτητα μεταφορας 853 επιβατων .Μπορει να καλυψει 15.700 χιλιομετρα(8.208 ναυτικα μιλια)χωρις ανεφοδιασμο.

 

Φρύνος είναι η κοινή ονομασία για ορισμένα άνουρα αμφίβια κυρίως της οικογένειας Bufonidae, που χαρακτηρίζονται από τραχύ, στεγνό δέρμα, κοντά πόδια και μεγάλα εξογκώματα πίσω από τα μάτια. Η διάκριση ανάμεσα σε βατράχους και φρύνους δεν είναι εμφανής στην επιστημονική ταξινόμηση. Φρύνοι υπάρχουν στις οικογένειες Bufonidae, Bombinatoridae, Discoglossidae, Pelobatidae, Rhinophrynidae, Scaphiopodidae και Microhylidae. Στην Ελλάδα απαντώνται πέντε είδη φρύνων: ο κοινός φρύνος (Bufo bufo), ο πράσινος φρύνος (Bufotes viridis), ο πηλοβάτης (Pelobates syriacus), η κιτρινομπομπίνα (Bombina variegata) και η κοκκινομπομπίνα (Bombina bombina).

 

Για να σας λυθούν κάποιες απορίες τα αμφίβια είναι ας το πούμε "ζώα" που μπορούν να ζήσουν καί στη στεριά καί στη θάλασσα.

Τα πρώτα αμφίβια έζησαν περίπου 350 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Τα βατράχια και οι φρύνοι είναι τα πιο συνηθισμένα αμφίβια και υπολογίζονται για το 80 % από τα είδη των αμφιβίων. Όλοι οι βάτραχοι και οι φρύνοι έχουν τέσσερα άκρα με το πίσω άκρο να είναι και το πιο μεγάλο και πιο μακρύ από τα μπροστινά.

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη βατράχων, παραδείγματος χάρη ο “the clawed frog of Africa” (Xenopus laevis) έχει νύχια στα πίσω πόδια του.

Πολλά είδη βατράχων δεν είναι ικανοποιημένα με το να ζουν στην ξηρά, σκαρφαλώνουν σε δέντρα και πηδούν από κλαδί σε κλαδί.

 

Το Οκτόμπερφεστ (Oktoberfest) είναι γιορτή μπύρας που λαμβάνει χώρα στο Μόναχο κάθε χρόνο στην περιοχήTheresienwiese. Διαρκεί δύο εβδομάδες και λήγει το πρώτο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Καθιερώθηκε από το 1810, οπότε έγιναν μεγάλες γιορτές για το γάμο του πρίγκιπα της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α'. Όλες οι ζυθοποιίες του Μονάχου προσφέρουν μπύρα στους επισκέπτες σε χαρακτηριστικές σκηνές χωρητικότητας 2-3.000 ατόμων. Σερβιτόροι και τα τελευταία χρόνια και αρκετοί επισκέπτες φορούν τις παραδοσιακές Βαυαρικές ενδυμασίες.

 

Καλησπέρα! Εξαιτίας του επιπέδου 109, έψαξα τι σημαίνει ο Λανδίγραβος: τίτλος ηγεμόνων στη Γερμανία.