"Επιτευγμάτων" παράθεση (σνουφ σνουφ)

Καλησπέρα

Σας διαβάζω, σας διαβάζω και ένα έχω να πώ.
Αυτά που διαβάζω.... δεν υπάρχουν!!!
​

 

Καλησπέρα σας,καλορίζικο το νέο θεματάκι Louisa,χαρούμενες στιγμές του παρελθόντος,αλλά και του παρόντος που θυμόμαστε με πολύ αγάπη,αλλά και γέλιο.
Θα σας διηγηθώ και εγώ μια από αυτές τις στιγμές από τα νεανικά μου χρόνια.
'Ηταν περίπου ένας χρόνος που είχα αρχίσει να εργάζομαι σε εταιρεία στο Ν.Φάληρο,η εργασία στο γραφείο αρκετή,οι ώρες εξαντλητικές...πήγαινα από τις 07:00 το πρωί και ήταν αρκετές οι μέρες που έφευγα 11:00 το βράδυ...εκτός από την γραφική δουλειά είχα και τον υπολογιστή με το να μαθαίνω τα καινούργια προγράμματα και γενικά ένα φορτωμένο ωράριο.
Η ημέρα που θα σας διηγηθώ ήταν μια από τις σχετικά καλές,σχόλασα 08:00 το βράδυ...ήταν στα μέσα του Γενάρη και έκανε παγωνιά...οι συνάδελφοί μου και εγώ κατευθυνθήκαμε στον ηλεκτρικό σταθμό,εκείνοι πήγαιναν Αθήνα και εγώ Πειραιά για να πάρω έπειτα το λεωφορείο για το σπίτι μου.
'Ετσι αποχαιρετιστήκαμε και μπήκα στο βαγόνι...συνήθως στεκόμουν όρθια,γιατί η διαδρομή είναι κοντινή και δεν μεσολαβούσε άλλη στάση,εκείνη την ημέρα όμως αισθανόμουν εξουθενωμένη,έτσι κάθισα στην θέση,ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο (να σας επισημάνω ότι υπήρχαν μέσα στο βαγόνι 4-5 άτομα)και έκλεισα τα μάτια μου.
'Ανοιξα τα μάτια μου και ο συρμός κινείτο ακόμα...σκέφθηκα ότι για ένα λεπτό με πήρε ο ύπνος...αλλά σάστισα προς στιγμή γιατί δίπλα μου,απέναντί μου αλλά και όρθιοι υπήρχαν πλέον αρκετά άτομα.
Την στιγμή εκείνη μια γλυκύτατη κυρία που καθόταν απέναντί μου λέει : ξυπνήσατε,γιατί διαφορετικά θα σας ξύπναγα εγώ...σε λίγο φτάνουμε στη Κηφισιά(ήταν το τέρμα του ηλεκτρικού).
-Που φτάνουμε??? την ρώτησα απορημένη...στην Κηφισιά μου απάντησε γελαστά...την ευχαρίστησα και της είπα να με συγχωρέσει αλλά ήμουν από τον ύπνο...δεν προλάβαινα να της εξιστορήσω το συμβάν γιατί σε δύο λεπτά είχαμε φτάσει.
Όπως καταλαβαίνετε είχα φτάσει στον Πειραιά,δεν κατέβηκα γιατί με είχε πάρει ο ύπνος και έφυγα πάλι με το ίδιο τρένο.
Κατέβηκα από το βαγόνι να πάρω αέρα και όσο περπατούσα στην πλατφόρμα περιμένοντας το επόμενο τρένο δεν μπορούσα να σταματήσω το γέλιο...ευτυχώς βέβαια που κατέβηκα,γιατί αν έμενα μέσα για την επιστροφή,δεν ξέρω πόσες ώρες θα πηγαινοερχόμουν Πειραιά-Κηφισιά και αντίστροφα

 

Βρε Δημητρούλα .. πρεσβυωπίας είπα ήταν τα γυαλιά μου που να δω την απορία σου με τόσο ψιλά γραμματάκια…
και για να σου την λύσω κιόλας… Θυμάσαι την κινηματογραφική ταινία <Ο Διάβολος φορούσε Πρ..>... εεεεεε ..
Ας τολμήσουν ..να μου πουν ότι έχω άδικο .....
(Μόνο εσύ ίσως με κατάφερνες να τα βρω.... χαχαχαχχαχα)

Περί αυτοκινήτων η συνέχεια….
Φίλοι μου οδηγώ πολλάαααα χρόνια και κατά γενική ομολογία είμαι πολύ καλή οδηγός (Μουτόν με φωνάζουν οι φίλοι μου..
Αλήθεια την θυμάστε την οδηγό αγώνων ταχύτητας? Ή προδίδω την ηλικία μου ??? χαχαχα)
Ναι..Ναι.. Δεν πλένω πιάτα.. Δεν βάζω κραγιόν… Δεν μιλώ στο κινητό όταν Οδηγώ..
Άρα είμαι συνετή και πολύ προσεκτική Σοφερίνα… Ένα θεματακι έχω μόνο με τα καπάκια και τις λακκούβες στους δρόμους..
όπου τα βρω.. πάνω τους θα πέσω…)
Εκείνη την εποχή οδηγούσα ένα μικρό 600κε αυτοκινητάκι (τον Ταρζαν μου)!!!
Γυρνώντας κάποιο βράδυ από τη δουλειά, και εκεί που όλα πήγαιναν καλά και έφτανα στο σπίτι επιτέλους!!!
Γκντουουππππ… πέφτω, με αρκετή ταχύτητα, σε μια βαθειά λακκούβα…
-- Άει στο καλό!! μονολογώ θυμωμένη με το συνεργείο που την είχε αφήσει ανοιχτή…
(Και επειδή τέτοιες τρούπες μένουν ανοιχτές στους δρόμους μας για καιρό) κάθε βράδυ τα ίδια :
Γκντουουππππ… πέφτω με αρκετή ταχύτητα στη, γνωστή πλέον, βαθειά λακκούβα
«Να θυμηθώ αύριο μωρέ, να μην ξαναπέσω μέσα .. θα τον σπάσω τον Ταρζανάκο μου!!!»
μονολογούσα κάθε φορά… αφού έπεφτα πρώτα…

Εκείνο λοιπόν το βράδυ, ξεκινώ την διαδρομή για το σπίτι χαρούμενη, μου έρχεται φλασια η λακκούβα
και λέω στον εαυτό μου ..Θυμήσου την λακκούβα
Το ραδιόφωνο στη διαπασών και παρασυρόμενη από τα τραγούδια, με αρκετή ταχύτητα (είπαμε Μουτόν η κυρία)
φτάνω στο επίμαχο σημείο του δρόμου και … Έρχεται φλασιά η λακκούβα απότομα Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι.. στριγκλίζοντας τα φρένα ….. Φρενάρω …. –-- Ουφ!!! ---Ανακούφιση... την θυμήθηκα…
Πάμε τώρα, σιγά- σιγά- σιγά… Θα την περάσουμε Ταρζάν μου…
Και πράγματι περάσαμε τόσο απαλάααα, τόοοοσο μαλακά, από πάνω της….
Ούτε που την καταλάβαμε… χαχαχχααχχα…
Αφού την είχαν ήδη κλείσει ......... χαχαχαχχα

 

Καλησπέρα σας!!!!!
Όλα γίνονται... όλα γίνονται!!!!!
Είναι πρωί και κοιμάμαι μακαρίως... ίσως να βλέπω και ωραίο όνειρο!!!!
Ανοίγω το ένα μου μάτι και βλέπω το ρολόι στο κομοδίνο. 7.00 !!! Αμάν!!!
Πετάγομαι απάνω... σκουντουφλώντας και κουτουλώντας , μπαίνω στο μπάνιο... ανοίγω την
βρύση στο κρύο.... βάζω το κεφάλι μου από κάτω... μπρρρ... κρύοοοο !!!!
Σκουπίζομαι, στεγνώνω τα μαλλιά μου γρήγορα με το πιστολάκι, μην πάθω και καμιά ψύξη... χειμώνας γαρ...ντύνομαι γρήγορα, ανεβαίνω στην μηχανή μου και βουρ για την δουλειά!!!
Η οποία δουλειά δεν ήταν και κοντά!!!
Από την μια άκρη της Αττικής έπρεπε να πάω στην άλλη.
Φτάνω έξω από την τράπεζα που δούλευα και τι να δω;; Ήταν κλειστή!!!
Σκέφτηκα πως θα τον πλάκωσε τον διευθυντή το πάπλωμα (εκείνος άνοιγε το κατάστημα) και
κάθισα πάνω στην μηχανή να περιμένω. Μπροστά στην τράπεζα ήταν ένα περίπτερο που ήταν
κι αυτό κλειστό. Μία που απόρησα και μία που το ξέχασα!!!!
Όταν πια η ώρα πήγε 8.30, άρχισα να ανησυχώ... κάτι γίνεται.... βρε μπας και έχουμε καμιά απεργία;;;
Πήρα την μηχανή και άρχισα να ψάχνω ανοιχτό περίπτερο, βλέπεται τα κινητά δεν είχαν ....εφευρεθεί ακόμη χιχιχιιιι!!
Βρίσκω ένα και τηλεφωνώ στο σπίτι του διευθυντή μου. Το σηκώνει η γυναίκα του (με την οποία ήμαστε φιλενάδες) και μόλις με ακούει ρωτάει ανήσυχη τι συμβαίνει.
Της λέω ότι πήγα στη τράπεζα και είναι κλειστή... τι γίνεται... έχουμε απεργία μήπως;;;
Και τότε την ακούω να ουρλιάζει " πας καλά παιδάκι μου και με ξύπνησες πρωί-πρωί.... είναι Σάββατοοοο !!!!!!
Ουδέν σχόλιον!!!!

 

elena101960 το έχω πάθει κι εγώ αυτό,
υποτίθεται ότι γυρνούσα πίσω στο σπίτι μου, αλλά πήγαινα προς την αντίθετη κατεύθυνση! με την διαφορά ότι ήμουν ξύπνια! Για κάποιο λόγο ήμουν κι εγώ εξαντλημένη! το πως το πήρα χαμπάρι; κάποια στιγμή δίνω σημασία στο ηχείο του μετρού είμαστε στο "τάδε" σταθμό! καλέ ανάποδα πάω!
Α! ναι απ' ότι καταλάβατε από την άρχη έκανα την γκάφα χαχα

 

αλίμονο powerranger91 σίγουρα δε σε είπα "ανισόρροπο" αλλά ίσως ένα μικρό θεματάκι με την ισορροπία, ίσως λέω εγώ!!!
ορίστε ένα δείγμα κι από 'μενα, για να μη νιώθετε μοναξιά!
Επίσκεφτηκα το γιο μου στην Αθήνα, γνωρίζετε πως είναι... η μαμά από το βορρά κατεβαίνει στην πρωτεύουσα... Φυσικά έχει κάνει πλάνο, "θα πάμε να δεις αυτό κι εκείνο...., ααα να μη ξεχάσω αύριο θα πάμε στο γραφείο κανόνισα να είναι όλοι εκεί να σε γνωρίσουν, έχουν μεγάλη περιέργεια". Αυτό ήταν, άρχισαν να τρώνε τα σκουλίκια το στομάχι, σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν "αχ Παναγία μου κάνε να μη κάνω καμιά γκάφα πάλι"... Το πρωί ντύνομαι και τον ρωτώ "είμαι εντάξει?" λέει "ναι, ναι, γιατί?" δεν απαντώ μα η νευρικότητα έχει χτυπήσει κόκκινο. Πήραμε το μετρό, φτάσαμε και περπατάμε... ώσπου συνάντησα μια λασκαρισμένη πλάκα πεζοδρομίου και.... φυσικά σκόνταψα!! πεεέφτωωω σκέφτηκα και πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου να μη χτυπήσω τα μούτρα μου. Με τα λίγα με τα πολλά, λίγο σηκώθηκα λίγο με σήκωσε, στάθηκα όρθια. "αμαν ρε μάνα" το ακούω στο αυτί μου να λέει... κι εγώ σκέφτομαι λες να είναι μόνο αυτό? Πάω να περπατήσω και τι βλέπω... πάει το πέδιλο! το λουράκι στον αέρα και το πόδι στραμπουληγμένο. Δε μιλώ, τι να πω?? είναι μακρυά ρωτώ σιγανά... όχι φτάσαμε μου απαντά. Μπαίνουμε στα δικαστήρια και ακούω σπλατς, σπλατς... κάθε βημα και σπλατς και ακούγεται μόνο αυτό, απόλυτη ησυχία και σπλατς σπλατς... τον κοιτάζω, τι να πω?? αγόρι μου να έρθουμε πάλι αύριο ρωτώ δειλά, μήπως και γλυτώσω... "δε γίνεται, θα είναι και η διευθύντρια" μου απαντά... Μαύρα σύννεφα πάνω απ΄το κεφάλι μου...Ανοίγει τη πόρτα, μπαίνουμε μέσα, ξέρετε πως γίνεται συνήθως... όλοι όρθοι χαιρετούρες, χαρήκαμε χαρήκανε... καθόμαστε... Σε λίγο ανοίγει και πάλι η πόρτα, μπαίνει η διευθύντρια, άντε πάλι όρθοι.. μετακινούμαστε ξαναχαιρετιόμαστε και ξανακαθόμαστε... μόνο που εγώ βρέθηκα στο πάτωμα!!!! πάνω στις χαρές η καρέκλα έιχε μετακινηθεί... κι εγώ δε το κατάλαβα!!!!!!!!!! με φαντάζεστε ξαπλωμένη κάτω κι όλοι να κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό??? το πρόσωπο του γιου μου το φαντάζεστε???
γι αυτό λοιπόν μας φτιάχνω μια περπατοπίτα για να καλοπιάσουμε την "ισορροπία" μηπως και μας λυπηθεί!!!!!!!!!!!!
Δώρα και για 'σενα... να μη μείνεις παραπονεμένη!!!

 

Louisa Καλοταξιδικο Το θεμα

Με το ιβεντ του Θερισμου δεν ειχα δει οτι Ο μυλος ειχε τελειωσει.
Παω να βαλω να γινεται τροφη κιου.Βλεπω οτι δεν μπορω,δεν ειχα το ακτινιδιο.
Τρεχω στη λαικη δε κοιταω τιμη-ποσοτητα απλα κανω αγορα.
Τρεχω ξανα στο μυλο, παλι τιποτα.
-Μα τι εγινε..απορήσα.....Τωρα αγορασα...ειπα
Τρεχω να δω τι εκανα...Ειχα αγορασει Συκο.
Αντε ξανα στη λαικη..Αυτη τη φορα...Οτι εκανα το ελεγα φωναχτα
-Ακτινιδιο,ποσοτητα,τιμη..
Τρεχα απο εδω τρεχα απο εκει. Ηρθε και το περιστερι.Η αγαπημενη μου Λιανα

Μου λεει τα δικα της κατορθωματα[αντε μετα να δω εσενα να τα λες] της λεεω τα δικα μου
Και μου απανταει..
Καλα βρε θηριο....με τετοια αποθηκη δεν εχεις Συκο και Ακτινιδιο??
Αυτα παρεδωσες????
Και απανταω...
Τι θελεις να μου πεις οταν πας να παραδωσεις στον κουβα σκεφτεσαι το μετα???
Τι λες???Ασε να κρατησω 1000 καρπους για τη τροφη του Κιου

 

Εγω πάλι .. πάω να φτιάξω την Πασχαλινή μου και δεν μπορώ γιατί ο πίνακας
των υλικών της εχει ενα κατακόκκινο 0 στα αμύγδαλα....
όχι μόνο δεν σκέφτεσαι αλλά τρέμει και το χέρι σου...
Όπως τρέμει το πόδι σου όταν δίνεις για άδεια οδήγησης ...
και μιλάω εγω που μέχρι και κοτούλες έριξα από την σαστιμάρα στο τελευταίο 10λεπτο.. χαχαχα
Και να είμαι και στο γραφείο και να λέω σ΄όποιον ερχόταν κοντά <Φύγε.. Φύγε...>
και να με ρωτάνε σαστισμένοι όλοι.. "κα Λιάνα πάλι τα γυαλιά σας ψάχνεται???"

Ένα μικρο δείγμα από το ταξίδι της λίστας παιδιά.. όποιος δεν το έχει ζήσει... Να το ζήσει...

 

τουμποεπεισοδιο 16989​

ημουν μαθητης γυμνασιου(δε θυμαμαι σε ποια ταξη),καναμε αλγεβρα κι ελυνα μια εξισωση στον πινακα.ποτε δεν ημουν καλος στα μαθηματικα,πανω απο 18 στα μαθηματικα δε θυμαμαι να πηρα και το χαμηλοτερο 14.οπως αντιλαμβανεστε κατι το αγχος μου μην κανω λαθος υπο το αγρυπνο βλεμμα του μαθηματικου μου,κατι που ειχα αργησει να την λυσω και με κοιτουσαν ολοι σαν να μου ελεγαν <<αντε,μας γκαστρωσες!!!>>,καθως πηγαινοερχομουν απο την μια πλευρα του πινακα προς την αλλη(ηταν μεγαλη και πολυπλοκη η εξισωση-για δυνατους λυτες,ταμαμ μια μενα),καποια στιγμη διχως να το καταλαβω...παταω το ποδι μου(ακουσον-ακουσον),το ιδιο μου το ποδι! και ταβλιαστηκα στο πατωμα με το χερι με την κιμωλια προς τα πανω.ξεραθηκαν ολοι στα γελια,οπως ηταν αναμενομενο,οποτε μαζευω γρηγορα-γρηγορα τα κομματια μου,ζηταω συγγνωμη και καθομαι στην καρεκλα μου παρατωντας την εξισωση λογω ανωτερας βιας.δε θα την ξεχασω ποτε εκεινη την ημερα.και μεταξυ μας ισως να ηταν θεοσταλτο το σημαδι.δεν ξερω τι θα ηταν χειροτερο.που επεσα η το να συνεχιζα να λυνω την εξισωση που τελειωμο δεν ειχε και δεν ημουν σιγουρος αν θα την καταφερνα? και καπου εδω ακουω τον γονιδη να μου τραγουδα <<Δε θα μαθεις ποτε...!>> ​

 

Είναι Σάββατο και έχουμε κανονίσει με τους συναδέλφους να βρεθούμε για καφεδάκι στον Πειραιά(νεανική μου ηλικία),σε ένα μήνα όμως έπρεπε να δώσω εξετάσεις ...το πρώτο μάθημα πολύ δύσκολο,η εργασία μου απορροφούσε πολλές ώρες και όπου έβρισκα έστω και πέντε λεπτά ελεύθερο χρόνο άνοιγα το βιβλίο το οποίο είχα πάντα μέσα στη τσάντα μου.
'Ετσι λοιπόν την ημέρα εκείνη σταματάω στο φανάρι κεντρικής λεωφόρου του Πειραιά και περιμένω να ανάψει πράσινο,έχω ανοίξει το βιβλίο ακουμπάω στο φανάρι και διαβάζω...δεν έχω καταλάβει πότε άναψε το πράσινο,πότε οι πεζοί πέρασαν απέναντι,πότε άναψε πάλι το κόκκινο...ξαφνικά ακούω μια φωνή <<περπατάμε τώρα>>...κλείνω το βιβλίο βιαστικά και προσπαθώντας να το βάλω στην τσάντα μου κάνω το βήμα για να περάσω...όταν αισθάνομαι ένα δυνατό τράβηγμα στην μπλούζα μου και τότε συνειδητοποιώ ότι τα αυτοκίνητα ήδη κάνουν αγώνα δρόμο...τρομαγμένη και παρότι το χέρι με κρατάει ακόμα φωνάζω δυνατά..ποιος είπε <<περπατάμε τώρα>>??? και αμέσως ένα ξεκαρδιστικό γέλιο...ο κύριος που με έσωσε,γιατί στην κυριολεξία με έσωσε,δεν μπορούσε να κρατηθεί από τα γέλια,που παρόλο την τρομάρα μου ήθελα να μάθω και ποιος φώναξε.
Και δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ομάδα παιδιών που είχαν βγει περίπατο και ο συνοδός τους επειδή είχαν σταματήσει και χάζευαν στις βιτρίνες τους φώναξε <<περπατάμε τώρα>>...έτσι θεώρησα και εγώ ότι έπρεπε να περάσω απέναντι και αν δεν βρισκόταν το άγιο χεράκι που με κράτησε δεν λέω θα περπατούσα...όχι όμως στη γη αλλά σε κάποιο συννεφάκι

 

Καλημέρα σας, πρωινό επίτευγμα... Για να δείτε οτι η αφηρημάδα δεν έχει ώρες Βάζω τον καφέ στην καφετιέρα, ετοιμάζω κανονικά νερό κλπ, ε μετά απο λίγο ετοιμάζομαι να πιω καφέ,,, ναι καλά!!! Ξέχασα να βάλω την κανάτα του καφέ, με αποτέλεσμα ο καφές να πάει στο πάτωμα.. Και άντε πρωι πρωί με τη τσίμπλα στο μάτι να καθαρίζεις πατώματα... Ακόμα το σπίτι μυρίζει φουντούκι....


ioanna6929 πεντανόστιμη η τουρτίτσα...

 

Νομίζω οτι αυτό σε όλους μας θα έχει συμβεί αλλά ίσως το αντιληφθήκατε πολύ νωρίτερα. Χτυπάει το ξυπνητήρι, το σταματάω ... χτυπάει το τηλέφωνο το σηκώνω και ακούω μια φωνή.
_Κατέβα σε πήρε ο ύπνος!
Πετάγομαι, πλένομαι , βούρτσισμα δόντια όπως όπως (δεν είμαστε και για πολυτέλειες), ντύνομαι , παίρνω τσάντα κτλ και κατεβαίνω, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Η διαδρομή είναι εκτός πόλης και ο καφές με περιμένει στην θήκη του αυτοκινήτου. Ξεκινάμε και κάπου στην έξοδο της πόλης συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Γυρνάω στον συνάδελφο μου και του λέω ....γύρνα πίσω.
_Τί έγινε μου λέει; _Τί να γίνει του απαντάω, δεν με είδες; _'Οχι ,τί; _ Είμαι με της παντόφλες!!!
Φυσικά δεν γυρίσαμε ποτέ πίσω , απλά επισκέφτηκα ενα ωραιότατο κατάστημα παπουτσιών στην πόλη που πήγαμε. Η πωλήτρια φυσικά ακόμη θα με θυμάτε, καθώς όταν μπήκα, απλά είδε ενα κουστουμαρισμένο κύριο.Δεν είχε ορατότητα απο την μέση και κάτω και φυσικά της έφτιαξα την ημέρα όταν διαπίστωσε γιατί ήθελα πρωί πρωί να αγοράσω παπούτσια!!
Μπορώ να πώ οτι εαν και πέρασαν μερικά χρόνια απο τότε, ακόμη τρώω καζούρα για αυτό, καθώς το έμαθαν πολλά άτομα το συγκεκριμένο επίτευγμα. Πώς να μην το μάθουν άλλωστε ...αφού γύρισα στο σπίτι στην κυριολεξία με τις παντόφλες στο χέρι!!

 

Τουλάχιστον εσένα μύριζε ωραία...το σπίτι...φουντούκι

Λοιπόν υποτίθεται ότι ζέσταινα το φαΐ στο φούρνο μικροκυμάτων, για μισή ώρα στην χαμηλότερη θερμοκρασία! Πια ήταν η γκάφα; ήταν στην μέγιστη θερμοκρασία και όταν το άνοιξα είχε φυσικά καεί, είχε κολλήσει στο πιάτο και είχε λειώσει το πλαστικό που σκεπάζει τα φαγητά! Μάλλον αυτό είναι το άκρος άωτον της γκάφας χαχα!!!

υ.γ. Μύριζε για μέρες το σπίτι!!!

 

και μιας και ειμαστε όλοι εδω μαζεμένοι και τα λέμε, θα σας πω ενα μεγάλο μου σουξε, αλλα μην διαρρευσει παρά πέρα (δηλ μην το μάθουν οοοοολα τα φόρουμ!!!) ας μεινει μεταξύ μας!!!
είναι που λέτε καλοκαιράκι και έχουμε πάει διακοπές στην Κρήτη, νομίζω είμασταν καπου κοντά στον Αγιο Νικόλαο. Έχουμε γυρισει απο την νυχτερινή μας έξοδο και πέφτουμε για ύπνο. Ακούω εναν θόρυβο έξω απο το παράθυρο, ενα γκλιγκ γκλιγκ!!! γυρνάω πλευρό λέω θα σταματήσει!! περνουν 5 λεπτά, 10 λεπτά τίποτα!!! γκλιγκ γκλιγκ γκλιγκ!! γυρναω ξαναγυρνάω και επειδή εχω κόλλημα με την ησυχία οταν κοιμάμαι, δεν μπορώ να ηρεμήσω!! Μου λέει ο Γιώργος (ο άντρας μου), <<τι έπαθες και γυρνάς γύρω γύρω???>>. Μα δεν ακους, του λεω, αυτον το θόρυβο γκλινγκ γκλινγκ?? βγαίνω στο μπαλκόνι και εντοπίζω οτι ο μεταλλικός θόρυβος ακουγόταν στην γωνία του σπιτιου, πεντε έξη μετρα απο εκει που ήμουν, αλλά ηταν σκοτάδι και δεν έβλεπα πολλά πράγματα!!! κοίτα να δεις του λέω κάποιος ειναι στην γωνία και παίζει με τα κλειδιά του!!! γελάει και λέει <<ααα τον μπαγλαμά, επίτηδες το κάνει να μην κοιμηθείς>>. Αρχίζω φουντώνω και φωνάζω <<σταμάτα καλέ, είναι τρεις η ώρα!!>>. τιποτα γκλινγ γκλιγκ!! Ξαναγέλάει ο Γιώργος <<ααα τον αλήτη!!!>> μου λέει!! Ξαναφουντώνω εγω του φωνάζω <<σήκω και φύγε γιατι θα κατέβω κάτω και θα τρέχεις!!>>. Τίποτα γκλινγκ γκλινγκ!!! Έχει σκάσει στα γέλια ο Γιώργος, αρχίζω εγω τα ...γαλλικά στον άλλον!!! Θα κατέβω του λέω, <<να κατέβεις>> μου λέει ο Γιώργος!! φοράω ενα παντελόνι και μια μπλούζα και του φωνάζω <<τώρα θα δεις τι θα γίνει γάιδαρε που παίζεις με τα κλειδιά σου όλη νύχτα>>!! Ανοίγω την πόρτα και την ώρα που πάω να βγω, μου φωνάζει <<έλα εδω βρε ούφο!!>>!!! Γιατί?? του λέω, τώρα θα του πω τι να τα κάνει τα κλειδιά του!!! ποιανου μου λέει θα το πεις?? αυτουνού του γάιδαρου, του λέω!! ποιανού μου λέει?? του γρύλλου!!!!?? ποιανου του λέω?????? ποιός ήρθε??? ποιά είμαι και που πηγαίνω??? του γρύλλου!!!??? του γρύλλου!!?? και με άφηνες τοση ώρα να τσακώνωμαι με έναν ...γρύλλο??? <<εεε είχε πολύ πλάκα>> μου λέει χαχαχα!!!! γελάσαμε και πάλι!!!! αμμ έλεγα και εγω γιατι δεν μου λέει τίποτα τόσα που του έχω σούρει!!! και έτσι γελάσαμε στο τέλος εγω, ο Γιώργος, η μάνα μου, ο αδελφός μου, τα παιδιά και καμμια εικοσαριά φίλοι που βέβαια το έμαθαν όλοι απο τον γλυκό μου αντρούλη, που πάντα καμάρωνε που το γυναικάκι του ηταν τσαμπουκάς και τα έβαζε με ολους ακόμα και με τους.... γρύλλους!!!

υγ. ξέρετε τι με πείραξε πιο πολύ σε όλη την υπόθεση?? που δεν βρήκα κανέναν να πλακώσω εκείνο το βράδυ και έμεινα ξάγρυπνη με τον παλιογρύλλο να παίζει τα...κλειδιά του όλη νύχτα!!!

 

καλημερα σε ολους! ολοφρεσκο μολις τωρα!.. βαζω εναν ελληνικο καφε στο σιγανο να γινετε παω μεσα καθομαι ανετος και ασχολουμε με κατι αλλα πραγματα οσπου μετα απο καπια ωρα μυριζω γκαζακι...!

 

Καλησπέραααααα φίλοι μου. Μόλις αποκαλύφθηκε γιατί έκοψα τον ελληνικό....Γιατί πάντα έτσι κάνει. Τον μετράς, τον ανακατεύεις, τον κανακεύεις, τον παρακολουθείς στενά και εκείνο το ένα δευτερόλεπτο που θα γυρίσεις το κεφάλι σου, θα φουσκώσει και θα χυθεί. Πάντα.

 

Καθε πρωι ποu κιvαγα vα παω στη δουλεια ,φευγανε σαv πουλια τα ψαροκαικα,καθε πρωι σκαρωvαμε μαζι με τον Μηvα,ταξιδια μακριvα ως την Τζαμαικα(οχι-οχι,δε σας διηγουμαι καποια γκαφα,απλα ειπα να ερθω τραγουδωντας...)
η ιστορια ειναι αλλη.προκειται για το τελευταιο διπλο (ως ειθισται πλεον)επεισοδιο της αγαπημενης σας τουμποσειρας <<τουμπα-τουμπα-τουμπα ρα-ραμ>>.
ημουν που λετε στην δουλεια περσι το καλοκαιρι αρχες Μαιου και δεν ειχα ακομη αγορασει τα επαγγελματικα σαμπο(παπουτσια) κι εβαζα ενα ζευγαρι σαμπο που τα φορουσα μες στο σπιτι.ειχε τελειωσει η πραλινα φουντουκιου(μαρκες δε λεω,μη θεωρηθει και διαφημιση) και κατεβηκα να φερω απο κατω.παιρνω την πραλινα απο την αποθηκη,ανεβαινω στον πανω οροφο με το ασανσερ(δεν κλεινομαι μεσα),ολα καλα μεχρι εδω.οταν εφτασα πανω,προχωρωντας προς την κουζινα,οπου κατευθυνομουν,εφαγα,οπως καθε μερα αλλωστε, πολλες γλιστρες στο διαβα μου,κι οπως ολοι καθημερινα,πιανομασταν ο ενας απο τον αλλον για να μην πεσουμε στους διαδρομους(γλιστρουσε πολυ ο χωρος ακομη και για οποιον ειχε αντιολισθητικα παπουτσια).τιποτα το διαφορετικο.ηξερα ομως οτι καποτε θα την πατουσα και θα επεφτα.ειχε φτασει για μενα εκεινη η μερα,κατι το οποιο αγνοουσα.προχωρωντας,λοιπον,βιαστικα και κρατωντας απο εναν δεκακιλο κουβα με πραλινα στο καθε χερι σκαω καποια στιγμη χαμω σαν καρπουζι,αλλα...δεν ειναι το θεμα αυτο.το θεμα ειναι το πως επεσα κι οχι το οτι επεσα.δεν επεσα οπως ολες τις αλλες φορες.ουτε ανασκελα ουτε μπρουμυτα...επεσα κανοντας σπαγκατο,το ενα ποδι μπρος και το αλλο πισω και με τα χερια με τους κουβαδες ψηλα μη μου πεσουν και σπασουν και ξεχυθουν οι πραλινες στον διαδρομο του ξενοδοχειου.που να με βαλεις τωρα κατω να σου κανω σπαγκατο δε θα μπορω!!!πως τα καταφερα να πεσω ετσι χωρις καν να αντιληφθω οτι επεσα,μη με ρωτατε,δεν ξερω.μπροστα μου ηταν μια στρουμπουλη σερβιτορα που ειχε ερθει απο Ρουμανια-δεν ηξερε γρι ελληνικα-για να κανει την πρακτικη της στην Ροδο,η οποια ακουσε το μπουμ,γυρισε απορημενη να δει τι συνεβη κι οταν πια γυρισε και ειδε πρωτα πισω της και μετα προς τα κατω(που ημουν εγω) και μετα της λυθηκε η απορια για την προελευση του θορυβου,γυρισε μπροστα και συνεχισε την δουλεια της απτοητη.μια χειρα βοηθειας να μου δωσει,να πει κατι,τιποτα.το μονο που ξεστομισε ηταν μια αναρθρη κραυγη τυπου<<α,εσυ εισαι?>>.μεχρι τοτε μου ειχε φανει τοσο χαριτωμενη!η αναισθητη!οποτε κι εγω ενωσα τα ποδια μου και σηκωθηκα ακουγοντας ενα κρατς.ηταν το παντελονι της στολης μου που ειχε σκιστει.εβγαλα ολη την υπολοιπη ημερα στην δουλεια με σκισμενο παντελονι.ακολουθησε,οπως καταλαβαινετε καζουρα απο τους συναδελφους,καθως πηρε πολυ ζορι και κρεμοταν.εκτοτε δεν ξαναπεσα στην κουζινα.αρκεστηκα στις γλιστρες,που την γλιτωνω κιολας.
τελος,να σας παραθεσω την τουμπα που ειχε αντικτυπο οχι μονο σε μενα,αλλα και σε αλλον.
ηταν Κυριακη,ειχα ενα απο τα δυο ρεπο που ειχα παρει περσι ολο το καλοκαιρι.ειχε γεννεθλια μια καλη μου φιλη απο την σχολη,η οποια εμενε κι εργαζοταν σε ενα χωριο της Ροδου.επρεπε να παω.ηξερα πως απο την σχολη κανεις δε θα την επισκεπτοταν να της ευχηθει απο κοντα χρονια πολλα και να γιορτασουν μαζι τα γεννεθλια της.χαλαλι της το ρεπο μου.το δυσκολο κομματι ηταν πως δεν ηξερα ουτε ποιο λεωφορειο να παρω ουτε απο που περναει ουτε που πρεπει να κατεβω.βρηκα το λεωφορειο,εμαθα απο που περναει,επιβιβαστηκα με το δωρο μου ανα χειρας και ξεκινησα.ειχα ξαναπαει στο χωριο της,ομως ηταν κι αυτη μαζι μου.δεν εδωσα σημασια σε λεπτομερειες διαδικαστικες.καποια στιγμη φτασαμε σε ενα σημειο που θυμιζε την πλατεια του χωριου της,ομως ειχε ηδη αρχισει να νυχτωνει κι ειχε πεσει το σκοταδι,το λεωφορειο ειχε ατμοσφαιρα ειδυλλιακη,μονο τα κερια ελειπαν,δεν εβλεπα μπροστα μου.σηκωνομαι βιαστικα να πατησω το κουμπι κι ετσι οπως δεν εβλεπα κανει και μια αποτομη στροφη ο οδηγος και (πρωτακουστο!)χανω την ισορροπια μου.κρατιεμαι απο οπου βρω κυριολεκτικα αρχιζοντας να πεφτω προς τα πισω.προσγειωθηκα σε κατι μαλακο κι ακουω ενα <<ωχ,Παναγια μου>>.σταματαει το λεωφορειο να κατεβω(ειχα προλαβει να πατησω το κουμπι)αναβουν τα φωτα και βρεθηκα να καθομαι στα ποδια ενος ηλικιωμενου κυριουλη,πανω στα οποια επεσα με φορα.τον σακατεψα τον ανθρωπο. αυτος ο βουβος σχεδον πονος που ενιωσε!οσο το σκεφτομαι τοση ντροπη νιωθω.και τυψεις φυσικα.ευτυχως που δεν του εσπασα κανα κοκαλο.τελικα ο γερος πραγματι η απο πεσιμο θα παει η απο...πεσιμο αλλουνου πανω του!!!μεγαλη η χαρη της φιλης μου!!!τρεις ωρες να παω και τρεις ωρες να γυρισω και το ατυχες συμβαν,πολυ μανικι η υποθεση.το μονο καλο ειναι οτι καλα εκανα και πατησα το στοπ,γιατι αναγνωρισα σωστα την πλατεια του χωριου της.της τηλεφωνησα κι ηρθε να με παρει.περασαμε υπεροχα κατα τα αλλα.ο,τι ηπια εκεινη την βραδια,στην υγεια του ηλικιωμενου το ηπια!απο την αλλη σκεφτομαι πως αν ειχα πεσει χαμω(με τον ποπο μου εχει ξανατυχει),θα μου ειχε κοπει η αναπνοη,οποτε καλως συνεβη ο,τι συνεβη.καλως για μενα βεβαια.δε φανταζομαι να εχει την ιδια αποψη κι ο ηλικιωμενος κυριος που τον ξερανα και που παρεμπιπτοντως τα ειχα χασει εκεινη την ωρα,σαστισα και δε θυμαμαι τι του ειπα για να με συγχωρεσει.

​

 

Περί τούμπας ο λόγος, μια και είναι επίκαιρο θέμα. Να σας διηγηθώ άλλη μια ιστορία περι τούμπας. Πριν κανα δυο χρόνια, είχε χιονίσει στην πόλη μας [είδαμε άσπρη μέρα ενα πράμα] ε είπα να μην μείνω σπίτι, να πάρω τον φίλο μου [γνωριμία με το αυτοκίνητο που σας είχα πει] να πάμε παρέα να απολαύσουμε το χιόνι. Τι το θέλαμε.... Ε βγαίνουμε στο κέντρο της πόλης, κάνουμε μια γύρα με τα πόδια εννοείται, αυτοκίνητο είπαμε να μην πάρουμε. Η πόλη μας έχει ενα τεράστιο Φάρο προς το λιμάνι, [οσοι δεν το ξέρετε, καλώς να μας έρθετε να τον δείτε], ε προχωρόντας προς τα κει, η αλήθεια είναι οτι γλυστρούσε αρκετά, [οχι για να δικαιολογηθώ, γλυστρούσε], ξαφνικά απο το πουθενά βρέθηκα κάτω στα χιόνια, και το ωραίο ειναι, πήγε να με βοηθήσει ο φίλος μου πέφτει κι αυτός κάτω, είχε και κόσμο γύρω γυρω στα καφέ, και βλέπεις δυο άτομα [σα τις μύγες μες το γάλα είμασταν] φαρδιά πλατιά στο χώμα. Προσπαθώ να σηκωθώ, τίποτα, να μη μπορώ, να προσπαθεί ο Δημήτρης [ο φίλος που λέγαμε] ούτε αυτός, το γέλιο που ρίξαμε βέβαια δε λέγεται. Τελοσπάντων με τα πολλά με τα λίγα, ήρθαν δυο άτομα απο τα καφέ και μας βοήθησαν να σηκωθούμε, οι οποίοι είχαν σκάσει στα γέλια, μαζί κι εμείς.. xaxaxaxaxaxaxa Μετά το όλο σκηνικό, μου λέει ο φίλος μου, με σένα που γνώρισα κάθε φορά κάνω τον σταυρό μου δεν ξέρω ποτέ τι θα μου συμβει.. και του λέω, γι αυτό μ αγαπάς, επειδή κάνω την ζωή σου ενδιαφέρουσα
powerranger91 Εχεις πολύ πλάκα βρε

 

Ίσως στη Ρουμανία να είναι συνηθισμένο να κάνουν οι άντρες σπαγκάτο και έτσι το τέλειο 10άρι σου δεν έτυχε της ενθουσιώδης υποδοχής που του άξιζε
Εγώ βέβαια είμαι υπέρμαχος της αεροπλανικής τούμπας, ξέρετε αυτής που πετάς με ιαχές στον αέρα και προσγειώνεσαι με τον πισινό;
Έτσι μια ηλιόλουστη μέρα και ενώ πλένω πιάτα στο νεροχύτη, ακούω τη γιαγιά του άντρα μου (90-) να φωνάζει Λουίζα... Λουίζα... που είσαι της φωνάζω... τι έγινε;.... έπεσα μου λέει... που είσαι φωνάζω, δεν σε βλέπω... πάνω στη μεγάλη γλάστρα με την βιγκόνια, μου απαντάει. Φεύγω τρέχοντας από τον νεροχύτη για να βρω τη γιαγιά και αντί να κατέβω τα σκαλιά πετάω στον αέρα και προσγειώνομαι με τον πισινό να το πω; και αρχίζω να φωνάζω Βασίλη... Βασίλη... έρχεται τρέχοντας ο άντρας μου, με βλέπει πεσμένη κάτω σαν σκασμένο καρπούζι, πάει να με σηκώσει, άσε εμένα του λέω πήγαινε στη γιαγιά. Που είναι η γιαγιά ρωτάει; Πάνω στη μεγάλη γλάστρα με τη βιγκόνια του απαντάω. Τι δουλειά έχει εκεί, ρωτάει...έπεσε του λέω. Ε, τη χαρά που πήρε έκανα καιρό να την ξεχάσω

 

Δωρα,σε ευχαριστω πολυ,αν κι εσυ δεν πας πισω!
Βρε Λουιζα μου,δεν ηθελα να την ενθουσιασω,να με βοηθησει να ενωσω και παλι τα κοκαλα μου για να σηκωθω ηθελα!
εκτακτο τουμποεπεισοδιο(γιατι εσεις το ζητησατε-λεμε τωρα! )
ημουν 11 χρονων.εκανα κουνια(σταματηστε να γελατε-το ξερω πως δεν ηταν της ηλικιας μου) ορθιος πανω στην κουνια.τραγουδουσα το <<ελα κυμα παρε με>>.το κυμα δε με πηρε,αλλα...καποια στιγμη ομως κατι δεν πηγε καλα και γλιστρησα απο την κουνια κι επεσα κατω.κανω να σηκωθω και βλεπω την κουνια να μου ερχεται μες στη μουρη!τι φριχτος πονος ηταν αυτος δε σας λεω τιποτα!δεν προλαβα να σκυψω,λες και δε μου εφτανε η πτωση,επρεπε να φαω και κουτουλια!αυτα παθαινει κανεις αν ξεφευγει απο οσα αρμοζουν στην ηλικια του.ευτυχως δε μου ανοιξε κανα κεφαλι ουτε εσπασε η μυτη μου.απεκτησα ενα ωραιοτατο καρουμπαλο κι εναν αφορητο πονοκεφαλο.

​

για να μη θυμηθω και την φορα που πρωτοπροσπαθησα να οδηγησω ποδηλατο χωρις χερια τι ειχα παθει.επεσα εγω και με πλακωσε και το ποδηλατο μου απο πανω!μη σας τυχει! και προ παντων μην επιχειρησετε να το δοκιμασετε στο σπιτι!

​